Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 39

SVEINN SKYTTA
33
;N. Kv.
varúðar. Og' við skotið utan úr skóginum
prjónaði hestur hans og steyptist síðan dauð-
særður niður í snjóinn. Höfuðsmanninum
tókst að losa sig úr ístöðunum og varpa sér
af baki í tæka tíð. Um leið og hann sneri sér
við, sá hann einn riddaranna riða í söðli og
hníga fram á makka hestsins. Kúlan hafði
farið í gegnum brjóst lians.
„Ekki þarf liann meira,“ sagði Surtla er
nú kom fram úr fylgsni sínu og greip taum-
inn á hesti hins fallna. „Takið nú skamm-
byssur yðar, herra, og stígið hér á bak, svo
að við getum haldið áfram.“
Manlieimer hlýddi þessu og skipaði síðan
að halda áfram.
í viðarrjóðrinu höfðu þau getað séð
hindrunina í stjörnuljósinu, þar sem trjá-
greinamar virtust svartar gegn snjónum í
rjóðrinu. En er lengra kom inn á milli
trjánna, og skógurinn varð þéttari, hvarf
einnig þessi skíma, og allt varð hulið
óskemmtilegu myrkri. En þrátt fyrir það rak
Surtla alltaf á eftir Manheimer og sagði hon-
um að ríða hraðara.
„En þúsund drísildjöflar! “ hrópaði höf-
uðsmaðurinn. „Getur þú þá aldrei orðið
þreytt, konukind?"
„Nei, strangi herra,‘ ‘svaraði kerling og
hló háðslega. „Ég get aldrei orðið þreytt á
leiðinni, en Sveinn ekur hratt, þekki ég
hann rétt og auk þess er jafn bjart fyrir
okkur sem fyrir hann.“
í sömu svifum varð skyndilega einhver
órói meðal riddaranna, nokkrir hestanna
hrösuðu og hnutu, og öll röðin stöðvaðist. í
sama vetfangi kvað við tvöfaldur skothvell-
ur.
„Hver djöfullinn er nú laus?“ hrópaði
Manheimer, er hann sá Surtlu steypast í koll
með hesti sínum, og það glaðnaði yfir hon-
um, er hann bjóst við, að nú hefði hún feng-
ið nóg.
„Það er strengdur kaðall yfir veginn milli
trjánna,“ sagði Surtla og reis upp frá dauð-
um hestinum. „Ljáið mér sverð yðar snöggv-
ast, svo að ég geti höggvið það sundur, og
s\ o höldum við áfram.“
Manheimer rétti henni sverðið og sagði:
„Hvernig hugsarðu þér að halda áfram hest-
laus?“
Surtla skar sundur kaðalinn og rétti höf-
uðsmanninum aftur sverðið. „O, sei-sei, jú!“
svaraði hún og glotti, „ráð er við öllu nema
ráðaleysi." Að svo mæltn þreif hún um söð-
ulboga Manheimers og steig upp á fót hans,
og áður en hann hafði áttað sig á tiltæki
hennar og getað aftrað því, var hún komin
á bak fyrir aftan hann. Höfuðsmaðurinn leit
við, bólginn af bræði, en Surtla stakk þegar
upp í hann og stöðvaði illyrði þau, er hún
þóttist sjá í vændum, og hvíslaði:
„Við skulum liraða okkur áfram. Þér get-
ið svei mér þurft á hjálp minni að halda.
Sjáið þér þarna, beint framundan, þar sem
bjartara er á veginum, getið þér evgt þar
manninn, sem við erum að elta?“
Manheimer sá nú raunverulega Svein og
sleða lians langt framundan, og olli sú sjón
því, að hann gat nú betur sætt sig við tví-
menninginn að baki sér, en samt keyrði
hann hest sinn sporum og lét liann taka
stökk undir sig. Surtlu gömlu gxunaði þeg-
ar, hver tilgangur hans myndi vera, og greip
öðrum armi sínum utan um liann, hló háðs-
lega og hvíslaði:
„Alveg rétt, herra minn, látið klárinn
taka á því, sem hann á til! Þér þurfið ekki að
vera hræddur um mig, ég held mér fast. í
annarri hendinni hef ég skammbyssu span-
aða, og hana set ég við hnakkann á yður og
hleypi af, heldur en að láta yðnr skilja við
mig, strangi herra. En undir eins og annar
maður fellur, mun ég taka hans hest. Þér
verðið því að sætta yður við samvist mína,
unz að því kemur. Segið nú mönnum yðar
að hlaða byssur sínar á ný, og er við komum
dálítið nær Sveini, getið þér látið þá miða á
hestinn. Mennina tökum við svo á eftir.“