Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 10

4
VALGERÐUR
N. Kv.
mannlega og bauð þeim góðan daginn, án
þess að líta til þeirra. En stúlkan sneri sér að
þeim og sagði vingjarnlega:
„Sælar verið þið, stúlkur mínar,“ og tóku
konurnar því glaðlega. Og Guðlaug sagði,
um leið og þau héldu áfram:
„Og blessuð stúlkan, sú var nti svolítið al-
mennileg, rétt eins og annað fólk.“
Þegar Jenssen og gesturinn komu heim að
húsi kaupmannsins, kom Skúli eins og af
tilviljun ofan tröppurnar. Samt hafði hann
nti verið búinn að standa góða stund við
gluggann í forstofunni og horfa eftir þeirn,
því að honum lék talsverð forvitni á að sjá
þessa stúlku.
Faðir hans hafði tekið hann tali kvöldið
áður og brýnt það rækilega fyrir honum að
fara nú að hugsa um framtíð sína, en lifa
ekki alltaf eins og hugsunarlaus krakki. Og
er að því kæmi, að hann kysi sér konu, von-
aði liann, að það yrði engin fiskistelpan
hérna, bláfátæk og menningarsnauð.
Þá hafði Jenssen líka sagt Skúla frá hjúkr-
unarkonunni, sem væntanleg væri: Hún
lxefði gert fyrirspurn til hreppsnefndarinn-
ar, hvort sín væri hér nokkur þörf. „En ég
kom því í gegn, að hún varð ráðin hingað.
Hún kvað vei'a loðin um lófana og verður
sennilega hérna í húsinu, og svo er ekki
meira um það að segja, Skúli minn,“ lauk
Jenssen ræðu sinni og leit íbygginn til son-
ar síns.
Skúli var meðalmaður á hæð og vel linrað-
ur. Hann var bjartur í andliti, Ijóshærður
og bláeygður, en venjulega frernur daufur
til augnanna og syfjulegur, nema Jregar vín
eða ástríður hvesstu þau og skerptu um liríð.
Sumum ungu stúlkunum í þorpinu fannst
liann „voðalega sætur“, en öðrum fannst
hann standa að baki flestra annarra ungra
pilta og skeyttu engu flírulátum hans, en
Jreirn beitti hann óspart á samkomum unga
fólksins.
Hann gekk hægt ofan tröppumar og bauð
„góðan dag“. Valgei'ður tók kveðju hans
kurteislega og hneigði sig.
„Þetta er Skúli sonur minn,“ sagði Jens-.
sen lxi osandi og leit á þau. Hún rétti lxonuin
höndina og nefndi nafn sitt. Hann greip
Iiönd hennar:
„Velkomin, fröken. Gleður mig að sjá
yður.“
Handtak hans var Jrýtt og höndin rnjúk,
en einkennileg þrýsting kom \?algerði til.-að
kippa að sér hendinni. Augu þeirra mættust
sem allra snöggvast. Augnaráð hennar var
kalt og kærulaust.
Sktili leit niður fyrir sig. Hann hafði von-
ast eftir bjarma í augum liennar, og örlítill
feimnisroði hefði farið þessum fölvu, ávölu
kinnum vel. En liann varð þó að viður-
kenna, að aldrei hefði liann séð fríðari konu.
Jenssen gaf jiciin nánar gætur. Það var
auðséð, að Skúla gazt vel að henni þegar við
fyrstu sýn.
Þegar þau voru komin inn í dagstofuna,
vék Jenssen sér að Valgerði og sagði bros-
andi:
„Má bjóða frökeninni vín og kökur?“
„Þakka yður fyrir, en ég neytialdrei víns,“
Jenssen hrukkaði ofurlítið ennið og mælti:
„Ég liafði liugsað mér yður sem skemmti-
félaga okkar liérna í fásinninu, og alltaf er
]ró glaðást að rabba saman yfir glösunum.“
„Það getur maður nú alveg eins yfir kaffi-
bollunum," svaraði Valgerður glaðlega.
„Já, mikil ósköp, og Jrér megið alls ekki
Iialda, að ég sé neinn drykkjumaður. Fullur
hef ég aldrei verið. Það liata ég.“
Síðan spjölluðu jiau lauslega um daginn
og veginn, unz stúlka kom inn með kaffi.
Það var snotur stúlka, glaðleg og upplits-
djörf. Valgerði duldist ekki, að stúlkan virti
liana fyrir sér forvitnislega. En hún veitd
því líka eftirtekt, að hún léitaldrei til Skúla,
og var hún Jió alltaf inni, meðan jiau
drukku kaffið.
Skúli var afar fálátur við borðið oi> tók-
o