Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 9

N. Kv.
VAI.GERÐUR
3
,,Þá er líklega einhver ógifta stúlkan van-
fær, og þú heldur, að svo komi trúlofun á
eftir?“
„Nei, Sólveig mín. Þetta er alveg sérstakt
og eitt í sinni röð.“
„Þá gefst ég upp að geta,“ sagði Sólveig
og þvaétti plöggin milli handa sér, — „nema
ef einhver ungi pilturinn hefur beðið þig að
verðá 1 ífsförunau tur sinn. “
Guðlaug gamla hló, svo að hún hristist
öll. „Já, sá skyldi þó hafa haft af konuríkinu
að segja, pilturinn sá!“ En svo varð hún al-
varleg.
„Ég skal nú segja þér tíðindin: Valgerður
kemur með skipinu á morgun.1'
„Hvaða Valgerður?“ Sólveig liætti að
þvætta og leit undrandi á Guðlaugu.
„Það er von þú spyrjir. En svona orðaði
Jensi gamli það, þó ég teygði nú dálítið
meira upp úr honum. Þetta er reyndar út-
lærð hjúkrunarkona frá Danmörku, fyrir-
taks fríð og sjálfsagt rík. Heldurðu ékki, að
Jensi sé að búa eitthvað í liaginn fyrir Gúla-
Kúla sinn?“ Guðlaug hnippti í Sólveigu
með olnboganum.
„Mér finnst það vel til fundið að fá liing-
að hjúkrunarkonu, þegar enginn læknir er
í þorpinu.“
„O, séi-sei, góða mín! Allt hefur nú kom-
ist af hingað til. Og ég er hrædd um, að
fækki aurarnir hjá einhverjum, eigi að fara
að borga hjúkrunarkonu í hvert sinn, og
maður fær sting í magann eða ríg í axlirnar.
Néi, það er ekki eintómur náunganskær-
leiki, sem þarna er tindirrótin, því máttu
trúa. Annað hvort er þetta gróðabragð hjá
Jensa, eða hann er að smíða sér konuefni
handa sonar-ómyndinni sinni. En vertu nú
blessuð og sæl, Sólveig mín. Ég þarf að finna
fleiri.“ Og Guðlaug þreif þorskhausakipp-
uná, sem lnin hafði lagt niður, og hraðaði
sér af stað.
Menn þeir, sem Guðlaug liafði talað um,
voru þeir leðgarnir, Jenssen kaupmaður og
Skúli sonur hans. Pétur Jensson hét kaup-
maðurinn, og var verzlun hans sú eina í
þorpinu, sem nokkuð kvað að. Fyrir nokkr-
um árum hafði Pétur orðið hreppstjóri
sveitarinnar og þorpsins, sameiginlega, og
þótti liann síðan finna talsvert til sín. Þegar
hann varð kaupmaður, skrifaði hann sig
Jenssen, og var illa við að vera nefndur
annað.
Skúli sonur hans var um tvítugs-aldur,
gerfilegu-f piltur í sjón, en rnesti ónytjung-
tingur. Faðir hans taldi samt, að hann myndi
bæta ráð sitt með aldrinum, svo að hann
gæti tekið við verzluninni og eignum sínum,
sem liann var einkaerfingi að. Hafði Skúli
verið einn vetur í verzlunarskóla, og var um
það sagt í skopi, að þar hefði hann tekið svo
mikluin og góðum framförum, að nú væri
hann alveg viss með að leggja rétt saman
upp að hundraði.
Jenssen kaupmaður var ekkjumaður og
bjó með ráðskonu.
Guðlaug gamla kom víða við um kvöldið
og naut ósvikið þeirrar óblöndnu gleði, að
fæstir liöfðu áður heyrt getið um komu
hj úkrunarkonunnar.
Þegar skipið lagðist að bryggju rnorgun-
inn eftir, voru margar konur kornnar til
fiskbreiðslu og þvottar við verzlunarhús
Jenssens, og varð mörgum litið upp frá
vinnu sinni, er Jenssen kaupmaður kom
upp bryggjuna með háwaxna stúlku dökk-
klædda við hlið sér.
„Því er nú ekki Skúli með þeim?“ sagði
einhver kvennanna, sem eftir sögusögn
Guðlaugar taldi víst, að þarna væri konu-
efni hans á ferðinni.
„Heldurðu kannske, að liann sé skriðinn
úr bólinu!“ sagði Guðlaug svo hátt, að vel
hefði mátt heyrast langar leiðir. Sólveig stóð
hjá henni við fiskþvottinn og gaf lrenni oln-
bogaskot um leið og lnin hvíslaði að henni,
að nú væru þau að koma.
Jenssen lyfti hattinum hægt og tigin-
l*