Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 12

6
VALGERÐUR
N. Kv.
„Það kemur nú ætíð til álita, livort það er
rétt að knýja gjöld ai: þeim fátækustu. En
um það tölum við seinna. Ég held skýrslu
yfir sjúklinga mína og skila svo hrepps-
nefndinni henni eftir árið.“
„Já, það er ágætt. En svo er það með veru-
stað yðar. Ef þér æskið ekki eftir nema einu
herbergi til afnota, þá hef ég snotra stofu
hérna uppi á loftinu, sem ég get lánað yður.
Og svo gætuð þér einnig haft fæði hjá okkur
og verið borðfélagi okkar sonar míns. Þá
þurfið þér ekki að malla með neitt sjálfar."
„Ég þakka yður fyrir góðvild yðar og hug-
ulsemi, en lilýt samt að hafna þessu góða
boði yðar,“ sagði Valgerður stillilega. „Ég
býst sem sé við að verða á ferð til sjúklinga
minna, jafnt á nóttu sem degi, og geri því
ónæði í hverju því húsi, er ég hef ekki
sérskilinn aðgang að, óháð öðrum íbúum
þess. Og hvað matreiðslu viðkemur, vil ég
helzt matreiða sjálf handa mér. En ekki kæri
ég mig um nema eitt herbergi, því að ég hef
litla búslóð."
Jenssen kaupmaður varð allsvipþungur
við jressi ummæli Valgerðar.
„Eg bjóst ekki við, að þér nninduð Jiafna
þessu boði mínu, en auðvitað er laust her-
bergi nreð sérinngangi í húsi einu hér í miðj-
um bænum. Og Jrar Jmrfið Jrér ekki að gera
öðrum neitt ónæði. En auðvitað myndurn
við hér aldrei hafa talið Jretta eftir yður.“
„Það veit ég vel, að þér mynduð aldrei
hafa gert,“ sagði Valgerður glaðlega. „En
mætti ég fá að líta á Jretta herbergi, helzt nú
þegar?“
„Það er svo sem sjálfsagt,” rnælti Jenssen
kaupmaður. „Gerið Jrér svo vel að koma
með mér.“ — Gengu þau síðan út saman.
Það var sjaldgæf sjón og óvenjuleg að sjá
Jenssen kaupmann á gangi nreð kvenmanni
á götum úti. Börnin hættu leik sínum í svip
og gláptu á þau. Valgerður kinkaði glaðlega
kohi til þeima, eða bauð þeim góðan dag-
inn, en Jenssen leit hvorki til hægri né
vinstri.
í miðju þorpinu, en þ(3 ofurlítið utan veg-
ar, stóð hús, sem einhvern tíma hafði verið
grænmálað, með hvítum gluggakörmum, en
var nú orðið allsnjáð, en þó ekki hrörlegt.
Kaupmaður bað Valgerði að bíða sín og
gekk hiklaust inn í húsið. Heyrir hún hann
spyrja, livort Sigvarður sé heima, en heyrði
ekki hverju svarað var, því að í sama bili
ruddust út í dyrnar fjögur börn á aldrinum
4 til 8 ára. Þau voru öll brosleit og Jrokka-
lega til fara, en námu nú staðar, hissa og
feimnisleg og störðu á ókunnu stúlkuna.
Hún heilsaði Jreim með handabandi og
spurði, hvort þau væru systkin, og játti elzta
barnið því í hálfum hljóðum.
Nú kom kaupmaður fram í dyrnar og vék
börnunum frá sér. „Hérna,“ sagði hann og
gekk dálítinn spöl meðfram húshliðinni að
hurð, sem hafði verið hvít eins og glugga-
karmarnir. Hann opnaði hurðina, og þau
gengu um lítið anddyri og inn í bjart og
rúmgott herbergi. Það var órnálað, en hrein-
þvegið, með tveimnr gluggum, er sneru að
sjónum.
Valgerður kvaðst vera ánægð með íbúðina
og litist sér vel á herbergið.
„Hér bjó áður úrsmiður, sem er nýfluttur
burt úr jDorpinu sökum atvinnuleysis,“ sagði
kaupmaður, „og kom mér nú reyndar vel að
fá leigjanda í húsið.“
„Eigið þér húsið?“ spurði Valgerður.
„Já, það er að segja, verzlunin á Jrað.
„Jæja. Ég tek þá íbúðina og bið yður að
lána mér tvo verkamenn dálítinn tíma í dag,
og helzt ofurlítið laghenta."
„Já, Jiað er sjálfsagt. En nú borðunr við
fyrst miðdegisverð heima hjá mér,“ mælti
kaupmaður.
Valgerður var að lrátta fyrsta kvöldið í
Skagaþorpi. Hún liafði lrengt rauðbleik
tjöld fyrir gluggana, og drógu Jrau aðeins lít-
ið eitt úr birtunni. Hún teygði úr sér í rúmi
sínu og fannst afar notalegt að hvíla nú aftur
í sínu eigin rúmi eftir sjóferðina. Hún