Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 24

18
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Skömmu síðar heyrðist bumbusláttur að
hallarbaki. Ofurstinn lét kalla saman hóp
hermanna, er síðan sáust ganga yfir vinclu-
brúna með haka og rekur til að taka gröf
Sveins þar, sem aftakan átti að fara fram.
Bent Arvedson hafði nú valið sína sex
trúnaðarmenn og sett þá á vörð við alla út-
ganga hallarinnar; sjálfur stóð hann fyrir
neðan aðaltröppurnar og leit ekki af fang-
anum.
Sveinri liallaði sér upp að múrveggnum
og virtist fullkomlega rólegur. A svip hans
var hvorki að sjá sorg né geðshræringu, og
þó bjó innra með honum einmitt þessa
stundina dapur og grimmúðugur sorgar-
leikur, er hann þóttist sjá áætlanir sínar
allar og vonir eyddar og glataðar; og í
glugga uppi yfir sér vissi hann af henni,
sem vakið hafði vonir þessar og alið þær.
Þegar Bent hafði skipað verði, hvarvetna
er þess gerðist þörf, voru opnaðar aðaldyrn-
ar ofan við tröppurnar, og kom þar út mað-
ur klæddur stuttri prestshempu. Hann var
í stórum reiðstígvélum og reykti pípu sína.
Þetta var herpresturinn.
„Jæja, Bent Arvedson!" mælti liann, um
leið og hann slökkti í pípu sinni og stakk
henni í hempuvasann, „livar er nú vesalings
syndaselurinn, sem ég á að þjónusta?"
„Það er liann, sem stendur þarna við
múrvegginn," svaraði Bent; „en ef þér leyf-
ið, æruverðugi faðir, þá ætla ég að fylgjast
með yður til hans, eins og mér hefir verið
boðið.“
„Kom þú bara,“ mælti prestur, „Sparre
ofursti liefur skýrt mér frá fyrirskipunum
sínum.“
Síðan gekk presturinn til Sveins. Her-
maðurinn staðnæmdist með byssu við fót í
þriggja skrefa fjarlægð, svo að hann gat
heyrt hvert orð, sem hinna fór á milli.
„Jæja, sonur sæll!“ mælti klerkur, hárri
og livellri röddu. „Þegar maður stendur fyr-
ir dauðans dyrum, hefur liann þörf fyrir
huggun kristindómsins."
„Satt er það, herralEn hennar liefur mað-
ur einnig þörf í daglegu lífi,“ mælti Sveinn.
„Hvað eigið þér við með því?“ mælti
klerkur, sem eigi hafði búizt við þess háttar
athugasemd.
„Að ég sé yður sammála, og þess vegna
liafi ég aldrei gleyrnt guði mínum, síðan ég
lærði að þekkja liann í barnalærdómi mín-
um.“
„Þú ert þá viðbúinn örlögum þeim, sem
nú bíða þín?“
„Viðbúinn!" mælti Sveinn og brosti borg-
inmannlega. „Hafið þér aldrei heyrt mig
nefndan á nafn, æruverðugi herra?“
„Jú, sannarlega, þegar frá fyrsta degi, er
við komum liingað til landsins.“
„Hvernig getur yður þá, lærðurn manni,
komið til hugar, að maður berjist gegn
ó\ inum og vinni þau afrek, sem ég lief unn-
ið, og leggi mig í þá liættu, sem ég hef þrá-
sinnis gert, án þess að vera alltaí viðbúinn
dauða sínum?“
„En sé svo,“ svaraði klerkurinn, „hvers
vegna hefur þii svo óskað að hafa tal af
mér?“
„Til að veita yður tækifæri að gera góð-
verk.“
Bent Arvedson lagði nú við hlustirnar og
færði sig ofurlítið nær.
„Hverjum ætti ég að gera það?“ spurði
presturinn.
„Óvinum mínum,“ svaraði Sveinn. „Ge-
neralinn, sem fyrirskipað hefur dauða rninn,
var hér áðan og hrakyrti mig og spurði, livað
við hefðum gert af syni sínum, sem hann
hélt, að við hefðum tekið til fanga eða af
lífi. Nú ætla ég að gjalda illt með góðu, og
þar eigið þér að vera milligöngumaður. Er
yður eigi slíkt hlutverk liugleikið?"
„Jú, sannarlega,“ svaraði prestur, „segið
mér aðeins, livað þér er kunnugt um hinn
unga undirforingja."
„Fyrst verðið þér að fara til hins stranga
lierra og skýra honurn frá því, sem ég hef
nú sagt yður, og fá hann svo til að fresta