Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 26

20
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
ofan tröppurnar. Hann gekk inn að varð-
stofunni í kjallaranum og drap fingrum á
rúðuna. Varðstjóri kom til dyra.
„Varðstjóri! Kallið fram tylft manna og
bumbuslaga og stillið þeim upp fyrir fram-
an tröppurnar, reiðubúna til aftökunnar.
Þeir lilaði byssur sínar og taki sér tvö skot
aukreitis hver. Síðan bíði þeir boðanna."
Sveinn heyrði hvert orð, er sagt. var, en
virtist ekkert gefa þeirn gaum. Þessa stund-
ina beindist öll athygli hans að því, hvað
gerast mundi að húsabaki. Hann beið eftir
að Iieyra bæði skotin. Meðan hermennirnir
blóðu byssur sínar, heyrðist fótatak á vindu-
brúnni Presturinn kom inn um hliðið og
Iiraðaði sér til hallarinnar. I sama vetfangi
komu tveir hermenn æðandi inn á hallar-
hlaðið og hrópuðu hátt, að kviknað væri í
á fleiri stöðum í skóginum. Hermennirnir
þutu nú upp á virkisgarðinn til að sjá betur
til skógarins og ruddu burt félögum sínum,
sem stóðu á verði við hallarhliðin.
Meðan á þessum gauragangi stóð, heyrði
Sveinn, að kjallaraglugginn var opnaður
gætilega, og skuggi skauzt aftur yfir að
hundakofanum.
„Fjandinn sjálfur!” tautaði Sveinn. „Eld-
urinn í skálunum —“
„Uss, þegiðu!“ svaraði Ib. „í kvöld skipa
ég fyrir. Skotið verður, þegar tími er til
kominn. Abel hefur skammbyssurnar."
Smárn saman tók að varpa rauðurn
bjarma á efstu glugga hallarinnar, og upp
yfir virkisgarðana sást loga víðsvegar í skóg-
inum. Sparre ofursti sendi tvo riddaraliða
af stað ríðandi til að grennslast eftir, hvern-
ig á þessurn eldum stæði.
Hávaði og gauragangur jókst í sífellu, og
allir beindu athygli sinni að skóginum. En
skyndilega kvað við smellur af tveim
skammbyssuskotum, nærri samtímis. I
liundakofanum var uri'að glaðlega, og æð-
.arnar dunuðu í gagnaugum Sveins, en
hann stóð samt jafnrólegur og áður, því
að örskammt frá honurn stóð Bent Arved-
son með byssu sína í miðun, og leit ekki
augum sínum af honum eitt augabragð. En
í sömu svifum lieyrðist hrópað hvellt og
gjallandi að húsabaki:
,,Það er kviknað í hermannaskálunum!"
Hermennirnir þustu nú niður af virkis-
görðunum og hlupu í áttina til skálanna.
Snjóinn skóf umliverfis höllina, og sló elds-
roða á skafrenninginn. Hrópin og hávaðinn
jókst í sífellu, blótsyrði og fyrirskipanir
kváðu við úr öllum áttum. Og er allt virt-
ist ætla af göflum að ganga, heyi'ðist allt í
einu svo snörp og hörð skothríð, að glamr-
aði í blýrúðum hallarinnar. Bumbusláttur
rann saman við kvalaóp og andvörp hinna
særðu. Uppnámið hafði náð hámarki sínu.
Hermennirnir þutu inn í varðstofuna eftir
vopnum sínum.
„Þetta eru Gjönge-karlarnir!“ lnópuðu
þeir á leiðinni til félaga sinna, er numið
höfðu staðar við skothríðina. „Að húsabaki
er fullt af þessum djöflum, þeir drepa allt,
sem fyrir þeim verður, og alltaf koma fleiri
og fleiri upp úr frosnum gröfunum."
Sparre ofursti hafði staðið við vindu-
brúna og beðið óþolinmóður eftir riddara-
liðunum, er sendir voru til að gá að eldun-
um. En er skothríðin kvað við, flýtti hann
sér inn í húsagarðinn. Hann hljóp burt til
Bents, sem þrátt fyrir allan gauraganginn
stóð enn á sínum stað, öruggur og hiklaus
og sleppti ekki augum af fanganum.
„Gakktu beint framan að fanganum,"
sagði ofurstinn, skjálfraddaður af bræði,
„og geri hann allra minnstu tilraun til að
flýja, skaltu setja byssuna fyrir brjóst hon-
um og lileypa af.“
Að svo mæltu hélt ofurstinn til varðstof-
unnar og tók forustu hermannanna, sem nú
voru farnir að skipast í fylkingu.
Upp frá þessu tók skothríðin að færast f
aukana, og eftir að Sparre var farinn með
Iierdeild sína til skálanna að húsabaki, voru