Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Síða 37

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
31
kesti. Þar lá mjór og illa ruddur götuslóði
gegnum skóginn, en báðum megin var skóg-
urinn svo þéttur og fullt af berja og þyrni-
runnum, að erlitt var að komast þar leiðar
sinnar. Þvert yfir veg þennan á löngu svæði,
hinurn megin við Sparreshólm, lá djúpur
og allbreiður skurður, sem tók við frá-
rennslinu úr hinum djúpa vatni, þar sem
herrasetrið var byggt á hólma einum. Yfir
skurð þennan höfðu skógarhöggsmennirnir
lagt nokkra trjáboli og fyllt á milli þeirra
með trjágreinum og grastorfi, svo að þar var
allbreið brú og stæðileg.
„í guðs nafni,“ mælti Sveinn og stóð upp.
„Drekktu nú það, sem eftir er í flöskunni,
Ib, og svo skulum við halda áfram. — Þú ert
eitthvað svo hugsi í nótt.“
„Mér verður hugsað til Asmus smiðs, senr
\ ið mættum á leiðinni framhjá Engilhólmi.
Bara að hann geri okkur ekki einhverjar
brellur. Hann stóð þar sem sé á tali við
sænskan riddara, og mér virtist hann líta
eitthvað svo forvitnislega á það, sem við
höfðum á sleðanum."
„Nei!“ mælti Sveinn öruggur. „Hann gat
alls ekki borið kennsl á okkur í þessum
veiðimannabúningi; og þótt svo hefði ver-
ið, myndi þeir verða of seinir til, er hann
hefði verið búinn að koma boðum heim að
bænum og afla sér liðs til að elta okkur.“
„Honum er ekki Iilýtt í lmga til þín,
Sveinn, síðan þú tókst á honum fyrir tæiði-
þjófnaðinn forðum."
„Ég verð nú að sætta mig við það; en
nú skulurn við halda áfram."
Þeir beizluðu nú hestinn og.settust upp
í sleðann.
í sama vetfangi kvað \ ið langdregið uglu-
N';el innan úr skóginum. Sveinn nam staðar.
Vælinu \ar þegar svarað úr annarri átt, og
áður en bergmálið \ar þagnað, kvað við
skothvellur. Þeir heyrðu hófatak niðri á
veginum, og tveir fylgdarmanna komu þeys-
andi til þeirra.
„Svíarnir eru á hælunum á okkur!“ liróp-
aði annar þeirra, er lrann konr í viðarrjóðr-
ið. „Nú ríður á að kornast liéðan í skyndi.
Þeir ríða meðfram limgirðingunni utanvert
við skóginn og hafa leiðsögumann á und-
an.“
Ib stóð sem steini lostinn og starði á
Svein.
„Hve marga riddara taldir þú, Tam?“
spurði Sveinn og var nú rólegur að vanda
og stilltur vel, er hættu bar að höndum.
„Þeir voru tólf auk fylgdarmannsins,“
svaraði Tam.
„En hvað merkir þá vælið, sem við heyrð-
um fram undan?“ spurði Sveinn.
„Ég lieyri hina vera líka að koma,“ hvísl-
aði Ib, sem hafði lagt eyra niður að jörð.
Urn leið og hann reis upp aftur, komu
hinir varðmennirnir tveir úr annarri átt á
harða spretti og staðnæmdust við sleðann.
„Þeir eru komnir aftan að okkur,“ hvísl-
aði annar þeirra dinnnum rómi. „Þeir ríða
hver á eftir öðrum fram með skurðinum og
leita árásar gegnum limgirðinguna."
„Hvað eru þeir margir, Abel?“
„Ég taldi tólf og leiðsögumann í viðbót.
Hann er danskur, það heyrði ég vel á tali
hans, því að þeir voru komnir allnærri mér,
er ég rak upp vælið.“
„Hver skaut?“
„Einn riddaranna, er liann lieyrði mig
væla. Hann skaut aðeins út í bláinn, en kúl-
an hvein þó á milli hestanna okkar.“
„Höldurn þá af stað viðstöðulaust,“ hvísl-
aði Sveinn. „Stingdu vasahlífnum þínurn í
skammbyssuskeftið, Ib, og pikkaðu hestinn
ofurlítið, svo að hann verði viljugri. Þið
hinir farið af baki og girðið veginn með öll-
um þessum greinum, sem hér liggja undur-
höggnar, óðar er við erum farnir. Tveir ykk-
ar ríði s\o spölkorn og geri þar aðra hindr-
un, eins og r ið höfum ákveðið. Beitið byss-
unum, hvar sem því verður við komið, en
miðið aðeins á fyrirliðana og reynið svo að
ná okkur aftur, óðar er þið hafið skotið.“
Að svo mæltu settust þeir, St einn og Ib,