Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 38

32
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
aítur upp í sleðann og þeystu a£ stað lengra
inn í skóginn.
Grunur Ibs liafði rætzt. Það var einmitt
smiðurinn í Baardse, sem ljóstaði upp um
flótta Sveins. Óðar er sleði hans var kominn
í hvarf, lánaði smiðurinn liest sænska ridd-
arans og þeysti af stað á eftir Mannheimer.
Og það stóð ekki á löngu að ná honum, þar
sem herdeild hans hafði set/.t að á tveimur
bændabýlum og hvílt sig, meðan Surtla fór
í fréttaleit. Og nú kom það Sveini illa í koll,
að smiðurinn hafði lengi verið veiðiþjófur
á þessum slóðum og var því þaulkunnugur
skógunum og gat nú fylgt Manheimer og
mönnum hans kemmstu leið upp að Sparre-
hólmsskógum. En Surtla hafði grafið upp,
að þar ætti einn Gjöngemanna að bíða
Sveins með hest um miðnæturleytið.
Skammt frá herragarðinum liitti Man-
iieimer eina deild af riddaraliði Sparre, sem
ofurstinn hafði sent í ýmsar áttir, eftir að
hann hafði snúið við á leiðinni til Kjöge.
Höfuðsmaðurinn skýrði nú deildarstjóran-
um Irá því, er liann taldi nauðsynlegt, og lét
þá síðan fyigjast með sér, og varð því fært
að umkringja stærra skógarsvæði en ella. Og
þar eð smiðurinn, sökum kunnugleika síns
á þessum slóðum, hafði stjórnað förinni svo
snilldarlega, að þeir myndu liafa komizt alla
leið þangað, sem Sveinn hafði numið staðar,
án þess að’ þeirra yrði vart, hefði Sveinn ekki
gætt. þeirrar varitðar að hafa varðmenn bæði
á undan sér og eftir.
Eins og varðmenn Sveins skýrðu frá,
höfðu Svíarnir skipt sér í tvo flokka, er þeir
komu að skóginum. Varð flokkur Manheim-
ers fyrri til að finna rauf í limgerðinu. Þar
skildi smiðurinn við þá og fékk borgun fyrir
leiðsögu sína og reið síðan heim á leið liesti
þeim, er hann hafði fengið að láni. Höfuðs-
maðurinn lét menn sína ríða í langri röð,
þannig, að hún fyllti veginn í breidd. Sjálf-
ttr reið liann á undan, og Surtla gamla við
hlið hans.
A þessari löngu og erfiðu reið hafði hún
lialdið sig á þessum stað, bogin og ruggándi
eins og í upphafi, en þó án þess að vart yrði
þreytu hjá lienni. Hún meira að segja herti
alltaf á Manheimer að ríða harðara. Gráir
hárlagðarnir liéngu niður undan húfunni
og flöksuðu um andlit henni. Riddaralið-
arnir voru nú hættir að hæðast áð henni og
voru orðnir hálfsmeykir við liana af ýmsu
því, er smiðurinn hafði látið orð falla um á
leiðinni, sérstaklega um fjölkynngi hennar
og kunnáttn, er hún réði yfir. Jafnvel Man-
heimer \ irtist nú taka meira tillit til hennar
og furða sig á seiglu hennar, entla varð hann
að kannast við hyggindi hennar og kænsku í
ráðum þeim, er hún Itvíslaði að honum öðru
hvoru.
Riddaraliðið reið nú hratt um skóginn,
unz það kom að viðarrjóðrinu, þar sem
Gjöngemenn höfðu girt yfir veginn.
„Fjandinn gráskjóttur!" hrópaði Man-
heimer. „Þarna hafa þorpararnir lokað veg-
inuin fyrir okkur.“
„Guði sé lof fyrir það,“ svaraði Surtla,
„það eru þau beztu verksummerki, sem ég
lief augum litið í nótt.“
„Hvað ertu að segja, kerling?“
„Þeir myndu varla hafa haft fyrir þessu,
ef Sveinn væri hér ekki kominn í liann
krappan með sleða sinn, einhvers staðar hér
nálægt. Nt'i vitum \ ið, hvernig í öllu liggur.
Látið nú nokkra piltana fara af baki og ryðja
veginn, strangi herra! En á meðan skulum
við færa okkur ofurlítið. til baka, ef einhver
þeirra kynni að liggja í leyni hér nærri. Það
er sagt, að Gjöngekarlar hitti þann, sem þeir
miði á. Þeir skjóti kúlu sinni liver í annars
merki.“
Þrír riddaraliðar stukku af baki og rufu
leið gegnum hindrunina. I sama vetfángi
brá fyrir eldleiftri að baki trjánna skammt
undan, og skothvellur barst um skóginn.
Rétt á eftir kvað við skothríð hérdeildar-
innar. Surtla hafði vikið hest.i sínum til hlið-
ar, þannig, að hún var í hléi trjánna. Man-
heimer hafði aftur á móti ekki gætt þeirrar