Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 32

26
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
„Fjandinn -gráskjóttur fjarri mér, mann-
skratti! Nú liefur þú senn sagt þitt síðasta
orð í þessu lí£i.“
Gesturinn liafði einnig staðið upp, liann
þreif í handlegg Manheimers og sagði skelk-
laust:
„Stillið yður, höfuðsmaður góður! Setjist
niður aftúr og hlustið á mig í ró og næði,
unz ég het lokið máli mínu! Eg hélt,
að hér væri við mann að ræða, en ekki öskr-
andi drengsnáða. Eins og ég sagði áðan, þá
veit ég ekki, hvar Sveinn er, en mér er kunn-
ugt um allar hans leiðir og hrekkjabrögð, og
ég skal sýna yður, hvar þér getið klófest
hann. Ég veit heldur ekki, hve mikið hann
hefur meðferðis, og það verður nú að hafa
það, en við tökurn það allt saman og skipt-
um á milli okkar.“
„Við að skipta?" endurtók Manheimer
steinhissa. s
„Helming í yðar lilut og helming í
minn.“
„Fimmtíu þúsund ríkisdalir!“ sagði höf-
uðsmaðurinn.— Jú, fjandinn hafi nú skipt-
in þau.“
„Er það svo mikið?“ hvíslaði gesturinn og
glotti græðgislega. „Gott og vel, strangi
lrerra, Jreim mun betra, helmingum vinnu
og helmingum launin.“
„Þó það nú væri!“ sagði Manheimer og
kinkaði kolli. „Eins og það sé ekki alveg
sjálfsagt.“
„Jæja, J)ér bara hlægið að mér, herra. En
það verður nú samt svo að vera, sem ég segi,
annaðhvort tek ég helminginn eða þá allt
saman. Og ef jrér reynið að beita brögðum
— jæja, jæja, Jaér um það. Þér eruð ef til vill
sterkari en ég, við sjáum Jrað nú bráðum.
Þér eruð mannmargur, en ég einsamall, en
samt segi ég Jrað, svo Himnafaðirinn sjálfur
heyrir, að hvað sem Jrér segið, og hverju
sem Jrér treystið, þá skuluð ])ér aldrei kom-
ast lifandi og heill á húfi héðan úr landi,
eða njóta góðs a£ peningum Sveins, fyrr en
égihefi fengið minn hlnta Jreirra.“
Rödd gestsins og látbragð var samtímis
svo ógnandi og sjálfbyrgingslegt, að Man-
heimer hikaði í Jrriðja sinn í Jressu stutta
samtali þeirra.
„Fjandinn gráskjóttur!“ J^usaði hann
sanrt með látalætis borginmennsku. „Hvaða
öskur eru Jretta? Ég var einmitt að segja,
að \áð skyldnm skipta.“
„Það mun allt falla í ljúfa löð á eftir.“
„Eruð Jrér einn a£ mönnum Sveins?"
„Nei, það er ég alls ekki.“
„Hvaða maður eruð þér þá?“
„Ég er heldur enginn maður.“
„Enginn maður?“
„Ja nei, nei. Ég er bara kvenmannsvæfla,
senr kölluð er Surtla gamla.“
„Þú kvenmaður!“ endurtók Manheinrer
og hló lráðslega.
„Já, strangi herra lröfuðsmaður! En þér
Jrurfið ekki að lræðast að nrér fyrir Jrað. Ég
get afkastað karlmannsverki. Þér munuð
sjálfur konrast að raun um Jrað.“
„Og lrvernig telur þú Jrá, að við ættum
að lraga verkum til að ná í Svein Gjönge?"
„Jú, sjáið Jrér ni'i til,“ nrælti konan og
færði sig nær Manlreimer á bekknunr. „Að
Jr\í senr nrér er bezt kunnugt, hefur hann
lraldið nreð fjársjóð sinn norðvestur-leið-
ina, eins og hyggilegast var sökum Jress, að
á Jreirri leið lrittir hann á fáa hermenn. Eyr-
ir norðan Kjtige fer hann yfir flóann, en
áðnr en lrann kemur svo langt, verðum við
að lrafa náð lronunr, og Jrað er einmitt [rað,
senr við verðunr að lrafa í lruga. Þér ættuð
því að láta nrenn yðar stíga á bak, og síðan
ríðunr við norður fyrir bæinn, Jrangað sem
þjóðvegamótin eru. Síðan tölumst við nánar
r ið um Jrað. lrvað frekar skuli aðhafast. Þér
skipið fyrir mönnum yðar, og ég —“
„Já, Jrú skipar mér,“ tautaði Manheimer
og gaf kerlingu illt hornauga.
„Nei, strangi herra!“ svaraði Surtla og
glotti. Ég bið yður aðeins að útvega mér
hest, sem endist á \ ið hina.“