Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Qupperneq 28

22
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
,,Hvað myndu þeir lmgsa um okkur inni
í Kaupmannahöfn?' ‘
„Já, um þig, Sveinn minn góður!“ svaraði
II), „því að mér, veslings ræflinum, hafa þeir
ekki treyst til neins.“
„Hún skal nú samt finnast!" sagði Sveinn
æstur, „þótt ég verði að leita alla ána á
enda.“
„Já, þótt ég yrði að drekka hana alla í
botn,“ sagði Ib, sem gjarnan vildi taka
nokkru dýpra í árinni. „Huss! Ég heyri
fótatak liérna að baki okkur,“ hvíslaði hann
og lagði hönd sína á handlegg Sveins. Þeir
renndu sér báðir niður á bak við steininn.
í sömu svifum heyrðist fótatak, og Ib sá
sveitamann koma gangandi stíginn ofan á
milli barðanna. Hann nam staðar snöggvast
og Iítaðist. um, en hélt síðan áfram ofan að
ánni, þangað sem þeir höfðu verið að verki
rétt áður.
„Skjátlist mér ekki, ættum við að kannast
við þennan náunga,“ hvíslaði Ib.
„Hver er það?“ spurði Sveinn. „Þú ert
sjónbetri en ég.“
„Það er svei mér Tam gamli. Ég býst ekki
við, að við þurfum að fela okkur fyrir hon-
um. Búi hann yfir einhverjum brögðum á
ný, þá getum við bara srneygt honum ofan í
gröfina þarna, sem hvorki mun verða lion-
um of þröng né grunn.“
Ib stóð því næst upp og gekk ofan að ánni,
og Sveinn á eftir honum.
Tam sneri sér við, er liann heyrði til
þeirra. Fyrst var að sjá, sem hyggði hann á
flótta, en hann áttaði sig þegar og nam stað-
ar og virtist bíða þeirra.
„Mér virðist ferðalag lians eitthvað grun-
samlegt," mælti Sveinn. „Við skulum hafa
tal af honum og spyrja hann frétta.“
„Góðan daginn, heiðursmaðurinn Tam!“
lirópaði Ib. „Á hvaða ferðalagi ert þú á
Jæssum tíma dags?“
Tam var dálítið skjálfraddaður, er hann
svaraði:
„Ég er að bíða eftir ykkur.“
„Eftir okkur?“ mælti Sveinn. „Það hefð-
irðu ekki átt að gera, Tam! Síðast er við átt-
um tal samau, varaði ég þig við að koma
framar á leið mína, og að þú værir dauður
maður, ef svo bæri undir.“
„Já, það sagðirðu, Sveinn, og það hefði
iieldur enginn skaði verið skeður, þótt þú
hefðir efnt orð þín, því að eins og högum
mínum er nú komið, getur það ekki haldið
áfram.“
Tani várð mjög örðugt um mál, því að
auk þess sem hann var blestur á rnáli, átti
liann nú í harðri baráttu við sjálfan sig og
hvíslaði nærri óskiljanlega:
„Æ, Sveinn! Ég hefi verið Ijóti syndasel-
urinn gagnvart þér, en ég hefi líka fengið
að kenna á því síðan og beðið fyrirgefn-
ingar í hvert sinn, sem mér hefir orðið hugs-
að til þess, og loks hefir himnafaðirinn ver-
ið svo góður að hlusta eftir orðum mínum
og bænum, og síðan hagað því þannig, að
mér yrði fært að bæta brot mitt. Þess vegna
kom ég hingað ofaneftir í gærkvöldi, þegar
ég sá, að þið hófuð verk ykkar hérna.“
„í gærkvöld?“ tók Sveinn upp aftur.
„Já, ég hef staðið þarna uppfrá bak við
brumberjarunnana í alla nótt og er nú
orðinn alveg máttlaus og gegntekinn af
lmlda.“
„Hvers vegna beiðstu þá svona lengi?"
„Ég áræddi ekki að fara ofan til ykkar,
meðan allir hinir voru viðstaddir, því að ég
vissi vel, að þeir myndu allir hæða mig og
svívirða. Eg sat því kyrr, þar sem ég var
kominn, unz ég gæti hitt þig einan að máli.
Ib tel ég ekki með, því að hann veit allt,
sem þú veizt.“
Sveini hafði runnið í skap við komu
Tams, en nú sljákkaði smám saman í hon-
um undir ræðu lians, og er hann vék talinu
að Ib, brosti Sveinn ogmælti:
„Þú hefir þá séð, hvað við höfðum fyrir
stafni hérria neðra?“
„Já, og ég sá líka hérna um morguninn,
að þið létuð tunnuna velta ofan í ána.“