Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 25

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
19
clauða mínum í eina klukkustund. Síðan
farið þér í skyndi til næsti sveita þorps og
hittið þar meðhjálparann, Peder Foss. Hjá
honum er kona með lítið barn, og er þér
berið henni kveðju Sveins Poulsen, mun
liún gefa sig fram sem eiginkona mín. Segið
lienni þá, að ég sé nú fangi hérna, og að hún
verði pví i skyndi að muna eftir honum,
sem liggi i hrískestinum, því að mannslíf
liggi við. Segið hvorki rneira né minna, en
takið vel eftir svari hennar og birtið mér
það orðrétt. Síðan skal generalinn fá að vita,
hvar sonur lians er niðurkominn.“
„Og þu heitir honum þessu við dreng-
skaparorð þitt?“ spurði prestur ákafur.
„Nei, herra!“ svaraði Sveinn. „Ég set líf
mitt að veði.“
Presturinn flýtti sér aftur inn í höllina
og kom aftur að vörmu spori og kallaði til
Sveins um leið og hann gekk yfir hallar-
garðinn:
„Ég hef borið yfirhershöfðingjanum orð
þín, og það verður farið að ósk þinni. Nú
fer. ég í skyndi til þorpsins."
Sveinn drap aðeins höfði, og presturinn
gekk yfir vindubrúna.
Bent lrafði nú aftur fært sig yfir að liallar-
tröppunum, og Sveinn var aleinn á ný og
hallaði sér upp að múrveggnum, þögull og
hreyfingarlaus.
Ef til vill eru tekin að fyrnast orð þau,
er Sveinn Jivíslaði að konu sinni kvöldið
góða, er Kernbok höfuðsmaður flutti
Gjöngemennina með sér úr kofa Sveins. En
þau voru á þessa leið:
„Komumst við einhvern tíma í hann
krappann, og þú fáir skilaboð frá mér eða
Ib viðvíkjandi lirísköstunum, hversu óljós
eða tvíræð sem þau kunna að virðast, — þá
skaltu laumast af stað í skyndi og kveikja
i þeim. Það er tákn þess, að vorir menn
eigi að safnast í skyndi, og vel gæti þá staðið
þannig á, að líf mitt væri undir þessum at-
vikum komið.“ — ....... :.
Nú gránaði í lol'ti og tók að snjóa. Her-
mennirnir komu a.ftur yfir vindubrúna og
höfðu lokið að taka gröfina. Um leið og
ldiðið var opnað, og hermennirnir kömu
inn á iiallaridaðið, heyrðist dimmraddað
urr út úr lmnclakofanum skammt þaðan,
er Sveinn stóð bundinn. Gjöngehöfðinginn
lagði \ ið hlustirnar og sneri liöfði hægt og
gætilega í áttina.
„Sveinn!" var hvíslað með rödd, er
hleypti ólg'ú um allar æðar Gjöngehöfðingj-
ans.
„Ert það þú, Ib?“ ’
»>Já!“
„Hvernig ertu hingað kominn?“
„Ég kom inn í hálmæki og skreið síðan
gegnum kjallarann og út um gluggann og
inn í hundakofann.“
„Og menn okkar?“
. „Þeir eru á sínum stað.“
„Hvað eruð þér að segja, Sveinn Gjönge?"
spurði Bent Arvedson, sem hafði fært sig
nær, er dimma tók, svo að hann hafði ekki
lengur séð Svein gieinilega frá tröppunum.
. „Ég er að lesa faðirvorið mitt,“ svaraði
Sveinn.
„Jæja, lesið í guðs nafni, þér hafið þess
víst fulla þörf.“
Sveinn hélt áfram:
„Verði þinn vilji, — ertu vopnaður?"
„Tveimur skammbyssum og hníf.“
. „Gef oss í dag vort daglega brauð, — tæðu
sundur dálítið af kveikjuþræðihum og
nuddaðu púðri í tásuna. — Fyrirgef oss vor-
ar skuldir, — og troddu svo tásunni inn í
skammbyssuhlaupið, laumastu svo að húsa-
baki og skjóttu af báðum skammbyssunum
inn í háhnskálana og kveiktu í þeim. —
Komdu svo aftur, — og frelsa oss frá illu.“
Um leið og Sveinn lauk bæn sinni, sá
hann bregða fyrir svörtum skugga frá
hundakofanum og hverfa inn um kjallara-
gluggann.
Er klukkan sló sex, kom Sparre ofursti
3*