Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 22

16
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
liúsagarðinn, var liann klæddur sínum vana-
búningi, sem hann iiafði verið í innan und-
ir kvenkjólnum. Liðþjálfinn haíði látið
binda hendur hans á bak aftur, og var hann
nú leiddur upp að háum múrvegg og tveim
hermönnum falið að gæta haus.
„Spennið skammbyssurnar," skipaði lið-
þjálfinn, „standið sinn livoru megin við
hann og sleppið ekki af honurn auga. Ég gef
ekki túskilding fyrir líf ykkar, ef þið látið
hann strjúka frá ykkur. Heldur ekki megið
þið tala við fangann, og sýni hann sig lík-
legan til að hlaupast á brott, þá baunið þið
á hann eftir beztu getu og þekkingu."
Að loknum áminningum þessum sveigði
liðþjálfinn yfirskegg sitt upp á við, kinkaði
blíðlega kolli til Sveins og hélt af stað upp
tröppurnar áleiðis til ofurstans, þar sem
hann átti að taka við fé því, er sett hafði
verið til höfuðs Sveini.
Hálfri klukkustund síðar kom general
Vavasor og foringjasveit hans ríðandi yfir
vindubrúna. Sparre ofursti gekk á móti
honum frarn fyrir hallartröppurnar og
skýrði honum frá feng þeim, er hlotnazt
hefði. En eigi var að sjá, að Vavasor tæki
neinn þátt í gleði ofurstans og hreykni.
Hann hnyklaði svartar og þykkar augna-
brúnir sínar og gekk yfir hlaðið til Sveins.
„Jæja, bannsettur stigamaðurinn þinn,“
hreytti generalinn úr sér, „loksins höfum
við þá náð í þig.“
„Já, loksins,“ svaraði Sveinn rólega.
„Það sver ég við heimavist mína í himna-
ríki, að við skulum svei mér halda svo í þig,
bannsettur þorparinn þinn, að þú sleppir
aldrei framar.“
„Orð yðar tek ég trúanleg, strangi herra!
Þér hafið bundið hendur mínar og svipt
mig vopnum mínum, svo að jafnvel strák-
hvolpur dirfist að skamma mig og svívirða.“
. „O, það hefði nú svo sem verið óhætt að
láta þig liafa frjálsar hendur og halda vopn-
um þínum, því að þú rnunt ekki framar
valda okkur tjóni.“
Sveinn yppti aðeins öxlurn í svars skyni.
Generalinn veitti því ekki eftirtekt og stóð
J^ungt Iiugsandi. Skyndilega kreppti hann
hnefana framan í Svein og sagði ógnandi:
„Þrælmenni, stigamaður! Hvar er sonur
minn? Fyrir tveim dögum reið hann á brott
héðan frá höllinni, og hestur hans kom ein-
samall aftur, særður og blóðugur.“
„Sonur yðar?“ endurtók Sveinn. „Satt að
segja, strangi herra general, ég Joekki hann
ekki. Uti á víðavangi og í skógunum er ekki
vani okkár að spyrja óvini okkar að heiti,
áður en við fellum þá, og jafnvel þótt hann
kynni að hafa nefnt nafn sitt, virðist mér
J^að ekki svo ægilegt, að við myndum hafa
látið hann fara með friði Jress vegna.“
Generalinn virtist mjög beygður af sorg
sinni. Hann sneri baki við Sveini og gekk
á lírott og Sparre ofursti við 'hlið honum.
„Hvað virðist yfirhershöfðingjanum, að
við ættum að gera við syndaselinn?“
Vavasor lirökk við og nam staðar.
„Hvers vegna spyrjið þér mig um þetta,
lierra ofursti? Mér virðist, að Sviakonungur
hafi skráð herlög sín og birt, svo að öllum
séu full ljós. Farið með hann út fyrir höll-
ina og skjótið hann.“
„En degi er tekið að halla og-nú dimmir
óðum.“
„Bindið Jrá Ijósker við höfuðið á hon-
um, Jrá liafa piltarnir visst mark að miða á.“
„Hve marga á ég þá að senda til að fram-
kvæma verkið?" spurði ofurstinn smámuna-
lega nákvæmur.
Yfirhershöfðinginn kastaði til höfði og
og svaraði gremjulega um leið og hann
gekk upp tröppurnar: „Sendið eins marga
og yður lystir, jafnmarga og hnappar eru í
kufli hans.“
Vavasor gekk síðan inn í höllina, en
Sparre ofursti sneri áftur út til Sveins.
„Þá er dómur þinn fallinn, Sveinn
Gjönge!" sagði hann hreykinn og reyndi
árangurslaust að dylja hefnigirni sína. „Að
klukkustund liðinni verðurðu skotinn."