Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 19

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
13
feimnin fór fljótt af mér, er mér varð litið
framan í amtmann, sem sat í rúmi sínu fyrir
framan konuna. \7ar hann með bros ;í and-
liti, eins og hans var venja, en segir þó í all-
myndugum tón: „Hverju sætir það, að þið
eruð að berja á húsi mínu svo snennna á
helgum degi?“ Ég segi, að meistari minn
hafi sagt okkur að fara hingað til vinnu í dag
sem aðra daga. Segir þá amtmaður: „Farið
þið nú heim aftur og segið Snona, að ég
láti ekki vinna í mínu liúsi á sumardaginn
fyrsta. Og þið hafið líklega ekkert á mót.i því
að fá einn frídag.“ — Að svo búnu fórum við
heim aftur. F.n ekki vorum við alveg vissir
um, að við fengjum frí um daginn.
Þegar \ið komum heim aftur, var Snorri
ekki kominn á fætur. Það varð því í annað
sinn, sem ég barði upp á svefnherbergi
hjóna á þessum degi. Þegar ég hef skilað
boðum amtmanns, svarar Snorri engu og
þegir um hríð. Spyr ég hann, hvað við eigum
þá að gera í dag? Eftir nokkra umhugsun
segir hann: „Það er þá líklega bezt, að þið
eigið frí í dag, og segðu hinum piltunum
það líka.“ — En auðsjáanlegt var, að honum
féll erfitt um þessa fyrirskipaii-
Þetta var líka fyrsti og eini frídagurinn,
sem ég liafði hjá honurn í 3 ár, að því undan-
skildu, að ég fór heim um öll jól og kom
aftur á nýársdag.
Fyrst ég minnist á Pál Briem amtmann
hér, verð ég að geta hans ofurlítið nánara.
Vann ég allmikið lijá honurn og líkaði við
hann hverjum deginum betur. Hann var
atorkumikill og duglegur. hugsjónamaður
og hvers manns hugljúfi. Hlífði hann sér
ekki við að vinna erfið verk og óþrifaleg,
þótt hann væri hátt settur embættismaður.
Og viðkynningin öll við hann var svo alúð-
leg og- góð, að ég hef ekki þekkt neinn emb-
ættismann hans líka í þeim efnum og jafn-
alþýðlegan.
Þegar ég kom fyrst til Snorra, var Páll
amtmaður nýfluttur í hús sitt, og hafði
Snorri byggt húsið. En það er sama lnisið,
sem Steingrímur Jónsson, fyrrurn bæjar-
fógeti, á nú. Var það byggt í fögrum hvammi
í brekkunni rnilli bæjarhlutanna Akureyrar
og Oddeyrar. Þá var það venja við húsa-
byggingar, að allar innanþiljur voru þannig
settar, að nótsyllur voru ol'an og neðan á
veggjum, voru svo endar panelsins þynntir,
og þeim síðan rennt í nótina á syllunum og
ekki neglt nerna með einunt nagla um
miðju. Santa var um öll loft í stofurn, sem
þiljuð voru neðan á bita, að þiljað var í syll-
ur. Var þetta gert til þess, að liægt væri að
reka panelið saman, þegar það hafði inn-
þornað og gisnað.
Þetta var verk það, sem við Jón vorum að
vinna, er amtmaður rak okkur heim á sum-
ardaginn fyrsta; vorum við þá að reka saman
þiljurnar, bæði loft og veggi, og mála síðan
allar stofurnar. Urðu því hjónin og öll fjöl-
skyldan að flytja úr einu herbergi í annað, á
meðan við lukum við hvert herbergi fyrir
sig.
Alltaf var amtmaður sjálfur við þessa
flutninga nteð konu sinni og vinnukonu,
því að ekki vildi hann tefja okkur sntiðina.
En alltaf var hann jafnglaður og síspaug-
andi og sagði okkur margar sögur og skrítl-
ur. — Sunnan við liúsið var hár malarhrygg-
ur, sem náði frá brekkubrún og ofan að sjó.
En niður miðjan hvamminn rann lækur.
Venjulega var hann ekki vatnsmikill, en í
hlákum gat hann farið í foráttu vöxt. Rann
liann niður rétt sunnan við húsið og var til
talsverða óþæginda.
Nú hugkvæmdist amtmanni að slá tvær
flugur í sama höggi: fjarlægja lækinn úr
hvannninum, og láta hann um leið vinna
eitthvað að gagni. Melhryggurinn sunnan
við hvannninn var of hár, og vildi ni'i amt-
maður lækka hann. Gróf hann nt'i dálítinn
skurð eftir endilöngum melnum og veitti
síðan læknum í skurðinn. Og síðan er hláku
gerði, og \öxtur hljóp í lækinn, stóð amt-
maður á melnum og mokaði mölinni í læk-
inn og lét strauminn bera hana til sjávar.