Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 27

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
21
nær engir aðrir eltir að framanverðu hallar-
innar en Bent Arvedson og 'fangi hans. Það
\ ar þessi stund, sem Sveinn hafði beðið eftir
með óþreyju.
„Gáðu nú vel að honum, því að innan
skamms er hann að hugsa um að hlaupast á
brott,“ var allt í einu sagt dimmraddað og
greinilega, og um leið og Bent leit forviða
til hliðar, kom Ib fram iijá hundakofanum,
miðaði á hann skammbyssu sinni og skaut,
svo að hermaðurinn hné steindauður til
jarðar. Síðan hljóp Ib að Sveini, skar sund-
ur bönd lians, og á svipstundu voru báðir
horfnir út um opið hliðið, án þess að
nokkrum kæmi til hugar að reyna að
stöðva þá.
Skömmu síðar kvað við hvellur hljóð-
pípublástur að húsabaki. Skothríðin strjál-
aðist, og í eldbjarmanum sást, að Gjönge-
karlarnir voru nú óðum að fjarlægjast tit
ylir varnargarðana, án þess að Svíar fengju
nokkuð að gert sökum þess, að skálaeldarnir
voru á milli þeirra og óvinanna.
XIX. Á fiskveiðum.
Snemma morguns skömmu síðar var uppi
fótur og fit niðri við ána, sem reniiur úr
Lekkindevatni, og áður hefur \erið getið
ásamt flótta Sveins. Þar voru nú að verki
nokkrir menn, klæddir venjulegum bænda-
búningi sveitarinnar. Sumir voru að ísliöggi
og stækkuðu vökina, sem þar var áður fyrir,
og hinir konnuðu botninn með löngum
krókstjökum, jafnóðum og vökin víkkaði.
A árbakkanum höfðu þeir kveikt bál, sem
várpaði rauðum bjarma fram á ísinn. Og
öðru livoru, er loginn blossaði upp, sást
bregðá fyrir einhverjum mannverum uppi
á hábökkunum báðum rnegin, og mátti geta
þess til, að þar væri menn á verði.
Annars var ekki auðvelt að gizka á, hver
væri varðmanna á þessum slóðum, þar eð
ekki var annað sjáanlegt af búningi manna
þessara við ána né starfi þeirra, en að hér
væru fiskimenn að verki, sem notuðu sér
næturþokuna til álaveiða og hefðu kveikt
bálið til að ginna fiskinn inn í vökina. Það
voru þeir Sveinn Gjönge og Ib, sem
stjórnuðu álaveiðum þessum. Sveinn var
þungbúinn á svip og órólegur, er hann
kannaði árfarxeginn með krókstjaka sínum.
Hanu athugaði nákvæmlega miðin, sem
hann hafði sagt Ib frá, er hann lét tunnuna
velta ofan í ána. En að þessu sinni virtist öll
leit ætla að verða árangurslaus, þrátt fyrir
miðin á báðum árbökkunum. Ib vann að ís-
högginu með félögum sínum og leit á Svein
öðru hvoru, en rnælti ekki orð af munni.
Hafði ríkt algerð þögn um hríð. En allt í
einu fleygði Sveinn stjakanum frá sér á ís-
inn:
„Fjandinn hirði bölvaðan liðþjálfann,
sem olli því, að \ ið urðurn að losa okkur við
tunnuna okkar góðu. Nú höfum við unnið
hér í alla nótt, senn tekur að birta í austri,
og enn höfum við einskis orðið varir.“
„Htm hlýtur að liafa oltið lengra rit í
ána,“ mælti Ib, „og við verðum því enn að
víkka vökina dálítið meira.“
„Það er orðið of seint að þessu sinni,“
mælti Sveinn. „Nú korna Svíarnir bráðum á
morgunrjátli sínu, og þá kynni að gruna
margt, ef þeir sæju okkur svona fjölmenna
hérna. Við skulum því dreifa okkur að
vanda, og síðan hittumst við seinna í dag í
haugaskýlinu. Segðu varðmönnunum til,
Ib!“
Þeir slökktu bálið, og síðan skildust
Gjönge-mennirnir, og liéldu hverir sínar
leiðir um Örremandsgaardsskóga.
Sveinn og Ib urðu tveir einir eftir. Sveinn
hafði sezt á einn steinanna ofan við vökina.
Hann sat langa hríð hugsi og studdi höfði í
hönd sér. II) leit ekki af honum. I.oks leit
Sveinn upp og mælti:
„En ef einhver hefði nú orðið á undan
okkur og náð tunnunni okkar upp úr ánni!“
„Æ, hamingjan góða, segðu það ekki,“
rnælti Ib, „þá yrði ég aldrei samur maður
aftur.“