Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 31

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
25
gluggann. Hann heyrði lilátrasköll og há-
reysti fyrir utan og sá, að riddararnir höfðu
þyrpzt saman utan um mannvesaling einn,
sem nýskeð var kominn inn til þeirra í húsa-
garðinn.
Þetta var næsta lítilfjörleg .nranneskja,
klædd hvítum vaðmálskufli með stuttum
ermum, sem náðu aðeins liðlega franr á
miðja lrandleggi. Skein í þá bera þar fyrir
franran, grarrna og brúna og furðu langa,
alla skorpna. Að treðanverðu var lrún í lér-
eftsbuxum óg stórunr sjóarastígvélunr brún-
unr, nreð rauða prjónalrúfu á höfði, og
niður undan henni sást í gráa og flókna
rytjulega liárlagða. Þessi ókunni náungi tal-
aði ákaft við riddaraliðana, og er Man-
heinrer lrvað eftir annað hafði heyrt sig
nefndan nafni, drap lrann á rúðuna og skip-
aði að konra inn nreð manninn.
„Hvaða erindi átt þú hingað?" spurði
Irann hranalega.
„Gesturinn lrerpti andlitið, svo að eins-
konar bros myndaðist úr ótal lrrukkum uirr-
hverfis munninn. Þvínæst svaraði hann lrás
og skrækróma:
„Æ, strangi lrerra, ég rölti hér bæja milli
og leita að Manlreimer höfuðsmanni. Eruð
það kannske þér?“
„Nú, jæja, og lrvað svo?“
„Þá hefði nrig langað til að segja fáein
orð við yður.“
„Segðu þau þá í skyndi og farðu svo til
fjandans!" lrrópaði lröfuðsntaðurinn, sem
gramdist hve mannskepnan var ófeimin og
virðingarlaus í tali, og eins lrið háðslega
glott unr hálfopinn nrunninn, svo að glytti
í svartar og skörðóttar tennurnar.
„Það var við yður, sem ég vildi tala, en
ekki við alla þessa náunga,“ sagði maður-
hrn. „Láttu þá fara franrfyrir."
„Mennirnir verða hér kyrrir,“ nrælti
Manheimer.
„Jæja, þá fer ég leiðar nrinnar. Ég tala að
minnsta kosti ekki, nreðan þeir eru lrérna.“
„Ekki það?“ hrópaði Manheimer æstur.
„Við sjáum nú til!“
„Nei, það sjáið þér alls ekki, strangi
lrerra!“
„Lhrr hvað ætlaðirðu þá að tala?“
„Unr lrann, senr þér eruð að eltast við.“
„Fjandinn gráskjóttur!" lrrópaði Man-
lreinrer ofsaglaður, „sé svo, skal ég hlusta á
þig. — Farið þá franrfyrir dálitla stund.“
Riddaraliðarnir hlýddu óðar, þótt þeinr
væri það nrjög um geð.
„Jæja, höfuðsmaður!" spurði náunginn
háðslega, „lrvor okkar varð þá að láta und-
an?“
„Talaðu nú, og ljandinn lrirði þig!“
„Svona, svona, ekkert óðagot; ég lref nú
gengið á aðra nrílu í dag, og er þó enginn
unglingur lengur, eins og þér nrunuð sjá.
\’ið skulunr nú tylla okkur niður á meðan!“
Að svo nræltu þreif maðurinn nrjaðar-
flösku, senr stóð á borðinu, setti hana á
nrunn sér og tænrdi hana. Þolinmæði Man-
heimers var nú á þrotum, en lrann reyndi
þó að stilla sig og lrreytti úr sér:
„Jæja, segðu þá það, sem þú hefur að
segja.“
„Mér er kunnugt, að þér eruð hér á ferð
nreð herdeild yðar til að leita að Sveini Páls-
syni eða Sveini Gjöngu öðru nafni, og að
hann hefur leikið illa á yður undanfarið
og látið ykkur hlaupa franr og aftur í aust-
ur og vestur í nrarga daga frá morgni til
kvölds.“
„Nú, nú, og lrvar er lrann ]rá?“
„Hvar hann er,“ át karlskepnan upp aft-
ur og hló andstyggilega. „Hanringjan góða,
það er nti einnritt það, sem ég ætla að láta
yður konrast að.“
„Svo að þú veizt þá ekki, lrvar lrann lrefur
falið sig?“
„Haldið þér, að ég lrefði verið að leita til
yðar, hefði ég sjálfur getað fundið lrann?“
Manheinter spratt á fætur og blótaði
hressilega, síðan dró lrann korða sinn úr
slíðrunr og lrrópaði:
4