Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 35

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
29
„Að hverjum ertu annars að leita?“
spurði smiðurinn.
„Ætli þú kannist ekki við hann, Asmus
smiður!“ svaraði Surtla. „Það er sami ná-
unginn, sem tók þig í fyrra og batt þig við
störa veiðistaurinn og húðstrýkti þig með
hundasvipunni sinni sökum þess, að þú
liafðir náð þér í hérakettling úti í skóg-
inum.“
Sótugt andlit smiðsins hafði eldroðnað
við þessa ræðu kerlingar. Augu lians leiftr-
uðu, og hann sagði heiftúðlega:
„Fjandinri sjálfur og allt senr illt er hirði
Svein Gjönge! Sé það hann, sem þú ert að
elta, fer honum vonandi brátt að verða
erfitt um andardráttinn, þar sem nú er ann-
ar höpur á undan ykkar að leita að hon-
um.“
„Hvaða hópur er það?“ spurði Man-
heimer.
„Hann þarna litli ofurstinn, sem hélt til
niðri á Jungshoved,“ svaraði smiðurinn og
lineigði sig auðmjúklega, „hann, sem er
nefndur Sparre, kom ríðandi liingað í gær-
morgun með menn sína og spurði alveg eins
og Bóel, hvort ég hefði orðið Sveins var.“
Manheimer hleypti brúnum og beit í yfir-
skegg sitt.
„í hvaða átt liélt svo ofurstinn héðan?“
spurði hann.
„Beint áfram, strangi herra! I áttina til
Kjöge. En Sveinn fer sennilega ekki þjóð-
vegi, þar. sem hann er fullt eins vel kunn-
ugur öðrum leiðum.“
„Jæja, þá býst ég við, að réttast sé, að við
höldum til vinstri,“ sagði höfuðsmaðurinn.
„Eg ætlaði einmitt að ráða til þess!“ hvein
í kerlingu.
„Þeir hafa eflaust eitthvað fyrir stafni
þessa dagana,“ mælti smiðurinn. „Ég hef
séð þessa Gjöngekarla fara hér framhjá,
hvern á fætur öðrum. Og snennna í morg-
un kom Jens járnstakkur ríðandi svörtum
hesti og bað mig að líta eftir járnunum,
hvort nokkuð gjökti undir honum. Hér-
lendis járnum við hestana aðeins á fram-
fótum sökum þess, að járn er svo dýrt, og
járnin undir hesti Jens járnstakks voru vel
föst. Líttu samt vel eftir þeim, Asmus sinið-
ur, .sagði hann, því að hann á senn langa
leið l'yrir liöndum! — Hvert skal þá halda?
spurði ég. — Langa leið, svaraði Jens og
glotti, og síðan liélt hann héðan til vinstri.“
„Þá höldum við áfram,“ þrumaði Man-
heimer og keyrði hest sinn sporum. Surtla
kinkaði kolli í kveðju skyni og reið á eftir
lionum. Smiðurinn krossaði sig að baki
henni, áður en hann sneri aftur til vinnu
sinnar.
„Jæja, livað er þá næst?“ spurði Man-
heirner, er þau höfðu riðið spölkorn.
„Jú, nú förum við senn að komast á
slóðina," svaraði Surtla. „Haldi Gjöngekarl-
ar þessa leið, hlýtur Sveinn einnig að koma
á eftir. Og ég trúi því heldur ekki, að menn
hans láti járna hesta sína til þess eins að
ríða sér til skemmtunar að rnorgni dags. Ef
yður lízt svo, þá setjist þér að með menn
yðar fyrst um sinn á bændabæjunum hérna
fram undan. Þaðan getið þér látið liafa nán-
ar gætur á öllum, sem um veginn fara. En á
meðan ætla ég að bregða mér yfir í Snesere-
þorp og leita frétta hjá konunni hans Jens
járnstakks, sem smiðurinn minntist á.“
Manheimer glotti. „Fjandinn sjálfur og
amma hans! Þú ert svei mér sniðug kerling.
En \ið hvað átti smiðurinn með þessari
belju-sögu herramannsins og galdrariðu og
þess háttar? Fæst þú einnig við kukl og fjöl-
kynngi?“
„Hvað skal segja, strangi herra! Stund-
um er ekki um annað né betra að ræða.“
Höfuðsmaðurinn virtist vera mjög hugsi.
Allt í einu vék hann hesti sínum nær Surtlu
og mælti lágum rórni:
„Kannt þú þá einnig að spá?“
„Það er vandaminnst allra minna lista.“
„Segirðu satt?“
„Eins satt og ég er lifandi manneskja.“
„Reyndu þá að spá mér,“ mælti Man-