Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 43

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
37
heimer. „Þú getur látið bróður þinn sjá um
þig. Svo óska ég þér góðs bata.“
Að svo mæltu kinkaði hann til hennar
kolli og hló hæðnislega, steig á bak hesti
sínum og reið burt í broddi fylkingar.
Surtla rak upp öskur í bræði sinni, steytti
hnefann að Manheimer og hrópaði:
„Við skiptuml“
Hann virtist ekki lieyra kall hennar.
Skömmu síðar hvarf hann út fyrir limgerðið
i skóginum.
„Veiztu hvar Sveinn er núna?“ livislaði
Surtla að Tam, um leið og hún lineig niður
á heypokann í sleðanum.
„Víst veit ég það,“ svaraði hann. „Sveinn
Gjönge er nú hinum megin við Jungshoved
og hefir gætur á öllurn peningum sínum.“
„Hvað ert þú þá að gera með sleðann
hérna?“ spurði hún drafandi.
Tam brosti: „Það sem ég sagði áðan, ég
er að sækja ljósmóður handa veslings kon-
unni minni..“
Surtla svaraði þessu spaugi engu, hún
hafði lokað augunum og hnigið meðvit-
undarlaus ofan í sleðann. — — —
Það er fljótsagt, hvernig Sveini tókst að
komast undan ofsóknarmönnum sínum.
Þegar Manheimer hafði séð sleðann nema
staðar við brúna, varpaði Sveinn hirtinum
niður í frosinn skurðinn, og síðan stukku
þeir Ib báðir ofan í á eftir og báru hjört-
inn langt inn í skóginn. A rneðan brutu
Gjöngemenn brúna niður, og Tam og félagi
hans óku áfram á sleðanum. Skömmu síðar
sátu þeir Sveinn og Ib hátt uppi á stærðar
hálmæki, en innan í því höfðu þeir falið
fjársjóð sinn, og óku nú syngjandi hástöf-
um og hressir í huga norður þjóðbrautina
til Kjöge. Sveinn var kunnugur bændum
þeim, sem áttu að fara með hálmækið frá
Alslövgaard norður til sænsku birgðastöðv-
anna í sveitaþorpi fyrir norðan Kjöge. Hon-
um hafði tekizt að telja um fyrir þeim og
fá þá til gegn dálítilli peningaþóknun að
láta þá Ib fara með ækið í sinn stað. Þeir
földu svo hjörtinn undir hálminum, höfðu
fataskipti \ ið bændurna og hétu þeim því
að skilja eftir hestana og vagninn hjá kaup-
manni einum í borginni, og þangað gætu
síðan eigendurnir sótt gripi sína. Ib var í
bezta skapi og brosti gegn morgunsólinni.
Hann lá endilangur ofan á hálmtækinu og
rak upp nokkur hjáróma hljóð, sem hann
taldi vera söng. Öðru hvoru reis hann upp
og hélt skrúðyrtar lofræður yfir Sveini.
„Ég segi Jrér það alveg satt, Sveinn minn
góður!“ sagði hann meðal annars, er sænsk
varðdeild var nýfarin framhjá Jreim án þess
að líta við þeirn og ækinu. „Nú segi ég Jrað
blátt áfrarn, að mér J>ykir vænna um Júg
en nokkurn annan í henni veröld. Þú ert
svo kænn og slunginn, foringi góður, að
fimrn púkar kæmust ekki í hálfkvisti við
Júg, þótt Jreir stæðu uppi á kollinum hver á
öðrum. Nú skaltu líka bráðum hljóta ríku-
lega umbunun afreka þinna. Þú skalt fá
það, segi ég, Jwí að óðar er við komum ak-
andi inn í Kjöge-götu, rís ég upp í hálm-
inum og smelli á Jrig hlemmikossi, löngum
og góðum, mitt fyrir augunum á öllu fólki.
— Geturðu búist við meiru?“
Sveini gafst ekki tími til svara. Ib hafði
óðar velt sér aftur út af í hálminn og tók á
ný að syngja af gleði enn hærra og ámát-
legar en áður.
Þannig héldu þeir áfrarn til Kjöge. Varð-
maðurinn leit aðeins sem snöggvast á Svein
og veifaði svo hendi til merkis um, að hann
gæti haldið áfrarn. En þrátt fyrir andmæli
Sveins, hafði Ib efnt heit sitt og faðmað
Svein og kysst á miðju torginu í Kjöge. Þeir
komust einnig jafn tafarlaust út úr bænum.
Þegar komið var til sænsku birgðastöðv-
anna, voru Sveinn og hjörtur hans horfnir,
og Ib skilaði af sér hálmækinu og ók síðan
tómum vagninum til baka þangað, sem um-
sarnið hafði \erið. En um sama leyti reið
Manheimer fram og aftur um alla sveitina