Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 20

14
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
Vann hann að þessu hvern einasta hlákudag
um hríð. — Melurinn lækkaði nú óðum, en
frammi við sjó myndaðist eyi i, sem var köll-
uð Amtmannseyri, og sést hún enn í dag.
Ég man eftir því einu sinni, að andarnef ja
var að sveima hér unr Pollinn. Synti hún
grunnt inn með fjörunni og uggði ekki
neins ills. En svo óheppilega vildi til fyrir
lienni, að hún strandaði á Amtmannseyri,
og Jrar var hún drepin.
Öllu grjóti, sem lækurinn gat ekki borið
með sér úr melnum, safnaði amtmaður í
lirúgur. Kornu Jrær að góðum notunr síðar.
Þegar gatan var lögð neðan við lrúsið,
þurfti að lrlaða upp brekkuna, senr lá ofan
að götunni, og laga lrana til. Gerði anrtmað-
ur Jrað að nriklu leyti sjálfur. Ég smíðaði
stiga upp brekkuna og bjó til girðingu eftir
allri lrrekkulrrúninni. Þegar ég var að setja
niður staurana í girðingu Jressa, vann amt-
maður sjálfur við að bera til nrín grjót úr
hrúgunum uppi á melnunr til að púkka
meðfram staurununr, og fór í jrað lrver
steinn úr hrúgunr Jressunr.
Alltaf var anrtnraður í viðmóti senr vær-
unr við jafningjar. Varð ég aldrei var
minnsta vottar stórmennsku né hroka.
Hafði lrairir sífellt á takteinum nýjar og
nýjar sögur og fróðleik. Talaði lrann oft um
Jrað, hvað við íslendingar værunr ófélags-
lyndir, og hve nrikið nreira nrætti gera með
góðum félagsskap. Sagði hann mér frá, hve
danskir bændur ynnu mikið í félagsskap,
enda væri allur búskapur Jreirra byggður á
rótgrónunr félagsskap.
Eftir að amtmannsembættið var lagt nið-
ur, fluttist Páll Briem til Reykjavíkur. Þá
var ég einnig búsettur þar, og lrafði Jrá verið
Jrar tvö ár, áður en lrann konr í bæinn.
Nokkrunr dögunr eftir, að hann konr suður,
fór ég í heimsókn til hans. Hafði ég þá ekki
séð hann í 7—8 ár. Tók lrann nrér eins og ég
hefði verið sonur hans. Segir hann, að nú
lrafi lrorið vel í veiði, að ég skyldi koma til
sín, Jrví að lrann lrafi einmitt ætlað að fara
að leita að nrér. Nú Jrurfi lrann að láta
lryggja hús handa sér, og það eigi ég að gera.
— En því miðtir Jrurfti hann ekki á því húsi
að hálda. Nokkrum döguiir síðar veiktist
Irann og andaðist eftir stutta legu. Varð
hann mjög hanrrdauði öllum þeinr, senr
honum höfðu kynnst eitthvað. Enda var Páll
Briem einn af beztu sonum íslands.
Þetta er nú útúrdúr að vissu leyti. En nrér
fannst ég verða að minnast Páls Brienr
meira en annarra manna, sem ég kynntist á
Jressunr árunr, því að enginn óviðkomandi
maður, sem ég vann lrjá á þeinr árum, hafði
eins góð álirif á mig eins og hann, og varð þó
viðkynning okkar ekki löng.
Síðasta árið, sem ég var hjá Snorra, and-
aðist faðir minn. Það var í júnímánuði
1898, að séra Árni Jónsson á Skútustöðum
kom hér til bæjarins. Hann og faðir minn
voru systrasynir. Árni var vinur Snorra og
gisti hjá lionunr, þegar hanir var hér á ferð.
Kallar Árni nrig nú á eintal og segir nrér,
að faðir minn sé veikur, og að engin bata-
von nruni vera. Muni það því gleðja hann,
ef ég gæti skroppið lreim, en segir þó, að
óvíst sé, lrvort hann lifi svo lengi, að ég nái
tali af lronutn, þótt ég fari nú þegar. Faðir
minn var þá fluttur í Kálfaströnd við Mý-
vatn og var Jrar í húsmennsku með móður
minni. — Ég fór nú undir eins til Snorra
og bað lrann um leyfi að fara heim snöggv-
ast. Og ef á þyrfti að halda, að ég mætti
smíða kistuna utan um föður nrinn og bíða
svo eftir jarðarförinni. — Þetta var nú til
allmikils nrælzt, enda neitaði Snorri mér um
leyfið. — Þetta sagði ég séra Árna. En hann
sagðist skyldi sjá um það, að ég fengi að
fara. Eftir stutta stund kenrur Snorri til mín
og býður mér þá Jrann kost, að hann leyfi
mér að fara, ef ég skuldbindi mig til að
vinna hjá sér jafnnrarga daga fram yfir unr-
saminn ráðningatíma, eins og ég verði í
burtu í ferð þessari. Geng ég glaður að
Jressu, Jrótt mér þætti þetta harðir kostir,
Jregar svona stóð á. (Frh.)