Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Qupperneq 7

N. Kv.
VALGERÐUR
45
helzt ekki, að neinn viti um kunningsskap
okkar og vináttu."
Oddný horfði undrandi á hana.
„Nei, þú mátt ekki misskilja mig, elsku
vina mín, ég fyrirverð mig á engan hátt fyrir
vináttu okkar, heldur er ég stolt yfir henni.
En þú átt eiginmann og börn, sem eiga
heimtingu á að vita eitthvað meira um
mig, er þau verða þess vísari, að við höf-
um þekkst áður, og þá gæti trúlofun mín
borist út frá þeim. En við kynnumst bráð-
lega, því að ég ætla að biðja þig að lána
mér Sólbjörtu dóttur þína fyrir hjálpar-
stúlku, þegar ég þarf þess með, í þvotta og
þessháttar.“
„Jæja, það skal vera, eins og þú vilt,“
svaraði Oddný stillilega, „en hvernig eigum-
við að fóðra það, að þti leitar helzt til mín
með stúlku?“
„Það er nú hægur vandinn, ég sá hana á
götu í morgun, og þá var liún nefnd fyrir
mér af gamalli konu, sem um leið sýndi mér
liús þitt, 02: svo hefur mér bara litizt vel á
hana!“
„Já, það er ágætt,“ sagði Oddný brosandi,
„og nú er víst bezt að fara að bjóða þér ein-
liverja hressingu.“ —
Valgerður var háttuð um kvöldið eftir
þennan fyrsta dag sinn í Skagaþorpi, sem
hafði orðið lienni svo gleðilegur við fundi
tveggja vina, þótt annan þeirra hefði hún
ekki séð fyrr en í dag. Og hún vonaði líka,
að þó hún þekkti hér enga aðra að sinni,
mundi sér gefast tækifæri til þess að koma
hér ýmsu góðu til leiðar. Hugur hennar
hvarflaði einnig til kaupmanns-feðganna,
sem liöfðu tekið henni svo vel, auðvitað af
tómri kurteisi, því að ekki leit Jenssen út
fyrir að vera neitt sérlega alúðlegur maður;
en vænt þótti honum um son sinn, sem og
eðlilegt var. Hann var líka myndarlegur
maður, þótt liann væri fremur flysjungsleg-
ur og sennilega í mörgu ólíkur föður sín-
um, sem væri sjálfsagt allmikil aurasál. Ekki
var kaupið hennar of ríflegt, og hvað liann
talaði hryssingslega urn það, að henni væri
óhætt að ganga nógu hart að þeim, sem hún
væri hjá, um borgunina. En það skyldi nú
seinast verða, að hún léti fátæklinga borga
sér mikið, þó að hún þyrfti að láta alla borg-
un þeirra renna til Jenssens eða hrepps-
félagsins, þá væri hún nógu rík, hún gæti
hugsað sér eitthvert dagkaup og látið hann
fá þriðjung af því. Og aftur hvarf hugur
liennar til Jóhanns garnla með velvild og
ánægju yfir því að geta leitað hann uppi,
og tit frá þeinr hugunum sofnaði hún að
lokum. —
Tvo næstu dagana mátti heita, að hún
hefði stöðuga atvinnu. Hún var beðin að
líta til lasinna manna og barna, binda urn
smáskurði og ráðleggja mönnum eitthvað
við liinu og þessu. En ekkert af þessu var
svo alvarlegt, að hún teldi læknis þörf, og
hjá engum þurfti lrún að liafa vökunótt; en
til margra bjóst hún við að þurfa að koma
aftur.
Henni liafði samt unnizt tími til að koma
til Jóhanns garnla báða dagana og hafði þá
með sér skemmtibók og las fyrir hann
stundarkorn í lrvort skiptið. María var
heima annan daginn og fékkst þá mikið um
að híbýlin væru ekki boðleg ókunnugum
að koma inn í, en Valgerður fullvissaði
hana um, að hún hefði enn oftar konrið í
híbýli fátæklinga en auðmanna og unað sér
þar vel. Brand, mann hennar, lrafði hún
enn ekki séð.
Þriðji dagurinn var laugardagur, og kom
Sólbjört þá til lrennar litla stund seinni
part dagsins. Valgerður bjóst ekki við að
vera nerna lrtið eitt heinra fram undir kvöld
og fékk því Sólbjörtu til að ræsta lrerbergið
fyrir sig. Hún var fálát og feimnisleg í fram-
konru, en Valgerði féll hún vel.
Rétt eftir að Sólbjört var farin, var drepið
á dyr, og er Valgerður opnaði, stóð Skúli
fyrir utan. Hann tók djúpt ofan og heilsaði
lrenni með lrandabandi. Hún tók kveðju