Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Qupperneq 12

50
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
mun reynast okkur þarfara en skammbyss-
urnar.“
„Hv'að áttu við?“
,,Krókstjakann minn.“
„Eg skal sækja hann,“ sagði Ib, „og ef
þér sýnist svo, Sveinn, þá getum við farið
úr skinnkuflunum og skilið þá eftir í kof-
anum, oo- síðan getur fiskimaðurinn komið
þeirn til skila fyrri okkur. Halclið þið bara
áfram, ég næ ykkur bráðum aftur.“
Sveinn fór úr kuflinum, og síðan ýttu
þeir sleðanum út á ísinn. Ib sneri aftur
beim til kofans.
Kofinn lá í dæld milli tveggja sand-
bryggja, og sást því ekki þaðan til sjávar.
Þegar Ib kom upp undir bakkana, virtist
honum hann Jieyra liest frísa skammt burtu.
Hann nam staðar og lileraði, en er allt var
kyrrt og stillt, liélt hann áfrarn göngu sinni.
Allt í einu beyrði liann sama liljóðið aftur,
og liann stöðvaðist eins og jarðfastur klett-
ur, er liann í tunglsbjarmanum sá fullbú-
inn riddaraltest fyrir utan kofann. Hann
greip skammbyssu sína, en áður en hann
liafði áttað sig, var þrifið kröftuglega í öxl-
ina á ltonum og sagt Jiöstum rómi:
„Bíddu andartak, lagsmaður!“
Ib náfölnaði. Hann þekkti þegar Man-
lieimer höfuðsmann.
„Stingdu bara á þig skammbyssunni,“
sagði Manheimer, „og svo skulum við líta
inn í kofann."
Bandið í hurðinni hafði verið skorið
sundur. Ib fylgdist mótstöðulaust með Man-
lieimer inn í kofann.
Hin óvænta koma Manheimers og óþægi-
lega var nrjög auðskilin. Á heimleiðinni úr
skóginum hafði hann komið við í veitinga-
húsi einu, og sátu þar þá bændurnir tveir
og voru að hressa sig fyrir peninga þá, sem
þeir höfðu fengið hjá Sveini. Menn Man-
lieimers og hestar voru svo þreyttir eftir
næturreiðina, að liöfuðsmaðurinn ákvað
að hvíla hér um Jiríð, áður en eltingin væri
ltafin á ný. Er á leið morguninn, voru bænd-
urnir orðnir all ölvaðir og gættu sín þá mið-
ur. Létu þeir orð falla um kaup þau hin
furðulegu, er þeir hefðu gert, og er Man-
heimer heyrði þá nefna nafn Sveins, lagði
liann vel við hlustirnar. Hann lét bera fram
fulla mjaðarkönnu og gaf sig á tal við
bændurna. Árangur samtals þessa varð sá,
að liálfri stundu síðar þeysti Manheimer af
stað á óþreyttum Iresti ásamt tveimur
manna sinna, án þess að nokkur þeirra, sem
eftir urðu, hefði nokkra liugmynd um, hvað
nú væri á seyði. Áður en komið var til bæj-
arins, steyptist annar riddaranna af hesti
sínum, og hinn liesturinn féll rétt utan við
kirkjuna í Kjöge. Þar skipti Manheimer
um Jiest og spurðist fyrir hjá kaupmannin-
um og þvínæst á birgðastöðvunum, unz
liann kom að fiskimannakofanum.
Þegar Ib kom inn, Jitaðist hann um í kof-
anum til að ganga tir skugga um, hvort
Manheimer væri einsamall. Hlóðaeldurinn
varpaði enn bjarma á gráa leirveggi kofans.
Þar var enginn annar en þeir tveir.
„Hver ert þú?“ spurði Manlteimer.
„Fátækur fiskimaður, strangi lierra.“
„Og skannnbyssan þarna? — Já, ég sé
meira að segja, að þú hefur þær tvær. —
Leggðu þær frá þér þarna á borðið, og svo
skulurn við spjalla saman.
Ib liikaði.
„Ekki eitt orð eða neinar grettur, annars
stiijga mínir menn byssuhlaupum sínurn
inn um gluggann og skjóta þig tafarlaust."
Ib lagði skammbyssurnar frá sér.
„Hefurðu fleiri vopn á þér?“
„Nei.“
„Hvað ætlarðu með þessar þarna?“
„Frekur er hver til fjörsins, herra! Og
maður ver sig eftir beztu getu, þegar á
reynir. Á þessum styi'jaldartímum reika
stigamenn og þorparar á öJlum vegum, og
auk þess er kofi minn mjög afskekktur
hérna út við sjóinn.“
„O jæja, það ert þá þú, sem flytur flótta-
menn yfir flóann?“