Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Síða 20

58
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
„Vill yðar hátign minnast mín síðar nieir,
þegar ég gæti orðið yðnr að einhverju
gagni?“
„Er það allt og sumt?“
„Já,“ svaraði Sveinn með göfugmannlegu
stærilæti, „það er allt og sumt. Og þar með
er greiddur reikningur sá, sem þyngir yður
svo mjög, og ég minntist fyrst, er yðar náð
drap á hann.“
Konungur var sýnilega gripinn af ein-
lægninni í orðum Sveins. Augu hans blik-
uðu, er hann virti fyrir sér hið karlmann-
lega og svipgöfga andlit, og hann rétti
Sveini hægri liönd sína. Er Sveinn tók í
liönd hans, lagði konungur hina hönd sina
á höfuð honu.m og mælti:
„Guð veri með þér, riddaralega hetjan
mín!“
Sveinn fann til klökkva við innileikablæ-
inn í rödd konungs. Og þótt hann til þessa
hefði sýnt harla litla hirðmannasiði, beygði
hann nú kné og mælti um leið og liann leit
leiftrandi augunt á konunginn:
„Kæra þökk, nrinn góði konungur, kæra
þökk! Til þessa dags hafið þér aðeins krafizt
þjónustu minnar, en næsta sinn megið þér
lieimta líf rnitt, því að með því einu get ég
goldið náð þá, er þér auðsýnið mér.“
í sama vetfangi gveip Ib fram í, eftir að
hafa lengi setið um tækifæri til að kom-
ast að:
„Og er það ekki líka áreiðanlegt, konung-
leg hátign, að þér viljið einnig hugsa ofur-
lítið til mín, þegar þér sendið Svein af stað,
og sjáið til að það sé þá í erindi, sem við
getum verið tveir um!“
„Eg skal einnig minnast þín,“ svaraði
konungur, varpaði á þá kveðju og gekk á
brott ásamt Gabel og Skeel inn í næstu
salarkynni, þar sem ríkisráðið var saman
komið. Síðan héldu Gjöngefélagarnir burt
úr höllinni.
XXIV. Ib og ajrek hans.
Að boði konungs dvaldi Sveinn um hríð
í Kaupmannahöfn. Ib fór aftur á móti burt
úr borginni að tveimur dögum liðnurn, og
var þá heldur en ekki skrautklæddur að
sinni hyggju: í skarlatsrauðunr kyrtli, brydd-
um hvítum ullarborða, gulum knébuxum
og kragastígr'élum. Á höfði hafði liann
flókahatt með uppbrotnum börðum og
rauðri fjöður, og við hlið bar hann langan
korða. Búning þennan hafði hann lengi
þráð og nú kosið að laununr fyrir afrek sín.
Ib stefndi þegar áleiðis til Holmegaard,
ganrals herraseturs unr nrílu vegar frá Næst-
veð. Á leiðinni nrætti lrann nokkrum
sænskunr herdeildum, er þegar höfðu hafið
burtför sína úr Norður-Sjálandi. Hann gekk
franr hjá þeim án þess að virða þá viðlits.
Holnregaard var þá í eigu Skeele-ættar-
innar. í upphafi stríðsins hafði fjölskyldan
flúið til Kaupmannalrafnar, en eftir varð
gamall ráðsnraður til að líta eftir eigninni.
Þennan mann, eða réttara sagt dóttur hans,
ætlaði Ib nú að lritta.
Ráðsmaðurinn bjó í þeim enda hallar-
innar niðri, senr sneri út að nrýri þeirri, er
lá að höllinni á þrjá vegu. Inger stóð við
gluggann og sló sanran höndunum af undr-
un, er hún sá skrautlega klæddan herra-
nrann nálgast húsið og kinka kolli til lrenn-
ar og brosa, jafnvel áður en svo langt væri
komið, að hún kannaðist við hann. Ráðs-
maðurinn gekk til dyra og bauð honum inn.
Inger breiddi dúk á borðið og setti fram
brauð og smjör og ost og kjöt og fulla mjað-
arkönnu. Augu lrennar blikuðu af gleði, og
roði lék unr ávalar kinnar hennar. í tveim-
ur orðunr hafði Ib birt henni ástæðuna til
heimsóknar sinnar.
í sanrræðum þeim, sem nú fóru franr milli
karlmannanna tveggja, skýrði Ib frá því,
meðan hann borðaði og drakk með beztu
lyst, hve heitt og innilega hann elskaði Inger
dóttur ráðsmannsins, og lét einnig skína í