Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 16

8
ANDRA SAGA
N.Kv.
gólf, lá ausa, kölluð hundaausa, því að
hundunum var skammtaður grautur í henni.
Henni var dýft ofan í grautarpottinn og síð-
an sett á gólfið og þar löptu hundarnir úr
henni. Þeir sleiktu hana vel að innan. En að
utan var á henni skán af graut, blönduð ó-
hreinindum úr gólfinu, því að ekki hirtu
vinnukonurnar um að þvo ausuna nema
stundum, en húsfreyja mun þó hafa lagt fyr-
ir þær að þvo hana daglega. Ausu þessa iók
nú drengurinn, fór með hana fram í stofu
og fékk Ameríkufaranum hana. Dró nú
Ameríkufarinn tappann úr flöskunni og
hellti ausuna fulla af brennivíni. En er hann
leit á flöskuna, sá hann, að minnkað hafði
mikið í henni, og þótt hann væri örlátur
maður, fannst honum, að hann sýndi
hundinum ofrausn með því að gefa honum
svona mikið brennivín. Oviljandi hafði
liann hellt ausuna fulla. Tók hann nú það
ráð, að hann setti ausuna á munn sér, þótt
ekki væri hún hrein á ytra borði, og saup úr
henni nær helming þess, sem hann hafði
hellt í hana. Fékk hann drengnum síðan
ausuna og sagði að Andri mætti fá það, sem
eftir væri í henni, það væri nóg handa hon-
um. Lét drengurinn ausuna á gólfið og benti
Andra á hana, svo að hann skyldi lepja úr
henni. Ekki vildi Andri líta við ausunni,
sem hann mundi þó hafa gert, ef í henni
hefði verið matur eða drykkur, er honum
liefði geðjazt að. Þegar drengurinn sá, að
Andri ætlaði að forsmá það, sem í ausunni
var, tók hann Andra á milli fóta sér, dró
hann að ausunni og dýfði trýni hans niður
í drykkinn, sem í henni var. En Andri beit
kjaftinum vel saman og forðaðist að láta
nokkurn dropa fara inn fyrir skolta sína.
Eftir nokkrar stimpingar við Andra varð
drengurinn að gefast upp. Þetta var í fyrsta
skipti, sem Andri hafði þverskallazt við
skipun hans. En Ameríkufarinn íók ausuna
af gólfinu, sýnilega ánægður yfir því, að
hundurinn hefði ekki þegið það, sem í
henni var. Setti hann hana aftur á munn sér
og saup úr henni það, sem eftir var í henni
af víninu.
Nú liðu nokkur ár. Drengurinn var kom-
inn yfir fermingu. Þá bar svo við, að Andri
veiktist. Lá hann löngum í skoti á bak við
arinhellu í eldhúsinu. Þegar drengurinn
hafði tíma frá störfum, vitjaði hann um
Andra. Reisti Andri þá höfuð sitt, leit með
ástúðlegu augnaráði til drengsins og sleikti
hendur hans, er drengurinn klappaði hon-
um. En eitt sinn, er drengurinn kom að vitja
Andra, hreifði hann sig ekki. Drengur-
inn sá, að Andri var dáinn. Hann gekk fram
í skemmu og náði þar í strigapoka. í pok-
ann lét hann hræ Andra. Síðan tók hann sér
reku í hönd og fór með hundshræið út fyrir
tún. Þar dysjaði hann Andra. Að þessu
verki loknu gekk drengurinn heim, lagðist
upp í rúm sitt inni í baðstofu, breiddi sæng
yfir höfuð sér og lá undir sænginni alllanga
stund. Hann var senn fullorðinn, og hann
vissi, að það var ekki karlmannlegt að
gráta. Tárin, sem streymdu af hvörmum
hans undir sænginni, mátti enginn sjá.
Hér lýkur Andra sögu.
Á drenginn, húsbónda Andra, hafði stað-
festa Andra meiri áhrif en nokkur bindind-
isræða. Hann varð bindindismaður alla ævi
og reyndi aldrei framar að fá nokkurn til
þess að neyta áfengis, svo að hann gæti
skemmt sér við kjánalæti hans. Og á langri
ævi minnist hann oft Andra sem eins af sín-
um beztu vinum.
Fyrir Andra sögu hefi eg góðar heimild-
ir. Hún hefur ekki farið manna á milli. ■—
Eg er drengurinn, húsbóndi Andra.