Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 31

N.Kv.
SJÓNARVOTTUR
23
annað ekki. Þær voru einu sinni ekki nýj-
ar. A þeim voru leifar af gömlum hótelmið-
um. Eg á bágt með að trúa því, að fólk í
þeirra stöðu eigi fjórar ferðakistur. Og ó-
líklegt finnst mér þótt svo væri, að þau
hefðu troðið líkinu niður í betri kisturnar.
Ennfremur get ég upplýst að þau eiga beðj-
ur af dagblöðum, sennilega hálfsmánaðar
samsafn. Hvað áttu þau að nota til að þerra
upp allt blóðið? Pentudúka, eða hvað?“
Hann sveiflaði hendinni eins og bann
hefði í hyggju að löðrunga Buddy. Félagi
hans greip um hönd hans. Hann hló.
„Vertu ekki með neinar æfingar hér.“
Ross rauk á dyr og skellti hurðinni á eft-
ir sér.
Sá, sem eftir varð sendi boð eftir öðrum
lögregluþjóni. Sá var einkennisklæddur.
Andartak hélt Buddy, að nú ætti að iaka sig
fastan og leizt ekki á blikuna.
„Hvar sagðist þú eiga heima? Það er bezt
að þú fylgir honum heim, Lyons.“
„Ekki að framhlið hússins,“ sagði Bud-
dy óttasleginn. Eg vil fara sömu leið og eg
kom.“
„Eg vil að þú komizt örugglega heim án
þess að gera fleiri strákapör í dag.“ Og
maðurinn við skrifborðið gaf til kynna, að
hann vildi vera hæði laus við Buddy og sög-
ur hans.
Buddy vissi, að ekki þýddi að óhlýðnast
lögreglunni. Mótþrói við hana var eitt af
því allra hættulegasta, sem hægt var að taka
sér fyrir hendur. Hann hélt því af stað með
lögregluþjóninum nokkurnveginn ótilneydd-
ur. En ekki var risið hátt á honum, þegar
hann fór út úr dyrunum.
Þeir gengu inn í húsið heima hjá honum
og upp stigann. Strákurinn hans Carmody
sá hann gegnum dyragættina og hrópaði til
systur sinnar:
„Þeir hafa íekið Buddy fastan!“
„Nei, það hafa þeir ekki,“ reyndi hann
að andmæla. „Þeir létu bara fylgja mér
heim.“
Þeir námu staðar við hans eigin dyr.
„Er það hérna, drengur minn?“
Það fór hrollur um Buddy. Nú mundi
hann fá fyrir ferðina!
Lögregluþjónninn drap að dyrum. Móð-
irin kom til dyra, ekki faðirinn. Hún hlaut
að koma of seint í vinnuna úr því hún var
ekki farin enn. Hún náfölnaði andartak.
Lögregluþjónninn hneigði sig kurteis-
lega.
„Þér þurfið ekkert að óttast, frú. Hann
kom bara til okkar á stöðina með æði bragð-
mikla skröksögu, svo að við töldum ráðleg-
ast að sjá honum fyrir fylgd heim aftur.“
„Buddy!“ lnópaði móðirin upp yfir sig
óttaslegin. „Fórstu með þenna þvætting í
]ögregluna?“
„Bregður hann þessu oft fyrir sig?“
spurði lögregluþjónninn.
„Sýknt og heilagt, sýknt og heilagt! En
aldrei fyrr líkt þessu.“
„Já, einmitt! Er hann þá heldur að
versna? þá væri sennilega bezt að tala við
lækni. Eða ef til vill yfirkennarann í skól-
anum.“
Það brakaði lítilsháttar í stiganum. Frú
Kellermann hafði numið staðar í honum
miðjum. Hún var á leið niður. Hún mændi
á þau forvitnislega. Svipurinn var rólegur
og kaldur.
Lögregluþjónninn leit ekki einu sinni við.
„Það er bezt fyrir mig að halda af stað,“
sagði hann og greip hendinni upp að húfu-
skyggninu. Hann hneigði sig fyrir móður
Buddys um leið og hann fór.
Buddy var viti sínu fjær af ótta.
„Komdu inn, mamma, flýttu þér!“ hvísl-
aði hann. „Komdu inn áður en hún sér okk-