Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 41

N. Kv.
fáðma dýpi, hálfa mílu frá ströndinni.
Christian og Young stóðu saman aftur á
þilfarinu, meðan séglin voru tekin niður.
I gegnum sjónaukann athugaði Christian
ströndina og snéri sér síðan að félaga sín-
um.
— Eg mun verða í landi í allan dag,
sagði hann, en ef veðrið kynni að breyt-
ast, þá hafðu allt tilbúið til þess að sigla
frá landi þegar í stað.
— Já, herra.
-— Það er lán fyrir okkur, að vindurinn
sku.fi vera af suðvestri. Eg vona að það
haldist.
• ■—:' Það er enginn vafi á því, svaraði
Joung. — Það er auðséð á loftinu.
— Gerðu svo vel að láta setja bát á flot.
Þessi skipun var þegar framkvæmd, og
nokkrum mínútum síðar lagði Christian af
stað til strandarinnar og með honum Min-
arii, Alexander Smitli, garðyrkjumaðurinn
Brown og tvær konur, Maimiti og Moetua.
Minarii stýrði. Víkin var full af hnull-
ungsgfjóti, sem bárurnar brotnuðu stöðugt
á. Á báðar hendur gnæfðu þverhnípt hamra-
björg, en fyrir botni víkurinnar var stór-
grýtisurð, og var það eini staðurinn, þar
sem liægt vár-að lenda. Minarii stýrði af
mikilli leikni og stefndi bátnum þangað,
samtímis því, sem hann hafði gætur á öld-
unum, sem eltu hann. Þeir biðu dálítið
fyrir utan brimgarðinn. Síðan sættu þeir
lagi, þegar stór alda reið undir bátinn, og
i'eru í land. Um leið og báturinn kenndi
grunns, stukku þeir út og drógu hann upp
úr sjó.
Framundan þeim gnæfði brött skógivax-
in skriða, leifar af hamrabelti, sem einu
sinni hafði verið þarna. Kasuari-tré, furðu-
lega há, uxu hér og þar, og rætur þeirra
vöknuðu sífelt af brimlöðrinu. Kokospálm-
ai' og vafningsviðir teygðu toppana upp úr
33
villigróðrinum. Margar tegundir af burkn-
um uxu í skugganum. Stundarkorn svipað-
ist þessi fámenni hópur um, án þess að
mæla orð. Allt í einu rak Maimiti upp
fagnaðaróp og flýtti sér að runna, sem óx
út úr sprungu milli klettanna. Hún kom
aftur með grein í hendinni með gljáandi
blöðum og litlum hvítum vaxkendum blóm-
um. Hún hélt þeim upp að vitum sínum og
dró að sér ylminn.
— Þetta er tefano, sagði hún og sneri
sér að Christian. Moetua varð einnig frá
sér numin, og nú söfnuðu þær báðar sam-
an blómum og bundu kranza í hár sitt.
— Við munum verða hamingjusöm hér,
sagði Moetua. — Sjáið þið. Það er krökt
hér af pandarnestrjám, eik og furu. Þetta
er alveg eins og á Tahiti.
— En þegar þú horfir út á hafið, er hér
ekki eins og á Tahiti, bætti Maimiti við
hugsandi. Hér eru engin rif. Við munum
sakna kyrru lónanna okkar. Og hvar eru
árnar? Það geta ekki verið neinar ár í svona
litlu landi, þar sem klettarnir eru snarbratt-
ir niður í sjó.
— Nei, sagði Christian, hér finnum við
ekki ár eins og á Tahiti. En það eru áreið-
anlega lækir í sumum gjánum. Hvað held-
ur þú Minarii?
Tahitibúinn kinkaði kolli. — Vatn mun
okkur ekki skorta, sagði hann. Þetta er gott
land. Þéttur trjágróðurinn, sem vex, jafn-
vel hér á milli klettanna, sannar það.
Brauðræturnar og kartöflurnar okkar
munu þroskast vel í þessari jörð. Ef til vill
finnum við þær líka villtar hérna. I gján-
um er líklega allt grasivafið.
Christian hallaði höfðinu aftur á bak og
starði upp í þéttan gróðurinn í klettunum,
sem gnæfði fyrir ofan þau. Hér verður nóg
verkefni við að ryðja jörðina til ræktunar,
sagði hann. — Eg skal vinna minn hluta
PITCAIRN-EYJAN