Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 38

30
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
báturinn tilbúinn. Þeir settu hann á sjóinn,
og síðan réru þeir frá skipinu.
Bounty hélt sömu stefnu og skreið hægt
áfram á sléttum sjónum.
Þeir, sem á bátnum voru réru góðan spöl
á undan skipinu, en að nokkrum tíma liðn-
um náði það þeim aftur. Einn maður dorg-
aði meðan hinir andæfðu bátnum yfir stórri
fiskatorfu. Hópur sjófugla var yfir þeim
og steypti sér alltaf öðru hvoru niður í sjó-
inn er fiskur nálgaðist yfirborðið. Fólkið
á skipinu sá hvern fiskinn af öðrum falla
spriklandi niður í bátinn.
Blökkumennirnir kveiktu nú bál á þil-
farinu, til þess að sjóða fiskinn. Það var
greinilegt að fiskurinn mundi verða rífleg
máltíð fyrir alla. Litlu síðar lagðist bátur-
inn upp að skipshliðinni og nokkrum stór-
um fiskum var kastað upp á þilfarið. Alex-
ander Smith hafði leyst varðmanninn í
mastrinu af verðinum. Og er allir voru
önnum kafnir við að undirbúa máltíðina,
hrópaði hann allt í einu eins hátt og hann
gat. Land fyrir stafni.
Karlar og konur þutu upp í reiðann og
störðu framundan. Christian fór einnig upp
í mastrið, tók sér stöðu við hlið Smith og
r
brá sjónaukanum fyrir augu sér. A alla
vegu, svo langt sem augað eygði, var ekkert
að sjá nema himin og haf, en á einum stað
sást svartur depill, svo lítill, að aðeins hið
skarpasta auga gat greint hann. Christian
lagði sjónaukann að mastrinu og horfði
lengi á þennan litla depil.
— Það veit Guð, Smith, sagði hann, •—
að þú hefur ósvikin augu.
Hinn ungi sjómaður brosti. — Skyldi
þetla vera Pitcairn-eyjan, sagði hann.
— Já, það held eg, — svaraði Christian
utan við sig.
Landið var ennþá langt í burtu, en um
miðjan dag óx vindurinn, og er máltíðinni
var lokið, horfðu allir á þessa hrikalegu
klettaeyju, sem stöðugt kom betur og betur
í ljós. Blökkumennirnir, sem létu sig fram-
tíðina engu skipta, virtu eyna fyrir sér með
óblandinni ánægju, en meðal hvítu mann-
anna voru nokkrir, sem voru önugir og svip-
þungir.
Eyjan breytti lögun eftir því sem hún
hækkaði úr sjó. Christian hafði farið niður
í klefann sinn ásamt tveimur blökkumönn-
unum, sem voru fyrirliðar landa sinna, og
hann hafði boðað á sinn fund.
Minarii, sem var frá Tahiti, var mikilúð-
legur maður og hafði örugga framkomu,
sem bar vott um að hann hefði verið mikils-
metinn meðal landa sinna. Rödd hans var
djúp og sterk og húðin margvíslega skreytt
einkennilegum og óskiljanlegum merkjum.
Yfir þykku, gráu hárinu bar hann hvítan
vefjahött. Förunautur hans, Tetahiti, var
ungur höfðingi frá Tupuai, sem hafði yfir-
gefið eyjuna vegna þeirrar vináttu, sem
hann hafði bundið við Christian, og vegna
þess að hann vissi að þessi vinátta mundi
hafa kostað hann lífið, ef hann hefði orðið
kyrr, eftir að skipið var farið. íbúarnir á
Tupuai hötuðu hvítu mennina af öllu hjarta.
Það var hreinasta heppni að uppreisnar-
mennirnir skyldu hafa komist burt frá eyj-
unni, án þess að einhver þeirra týndi lífinu.
Tetahiti var karlmannlegur maður, þótt
hann jafnaðist ekki við Minarii. Andlits-
dræltirnir voru mildari og augna-tillitið
ekki eins hvast. Báðir vissu þeir að Boundy
var að leita að eyju, þar sem þeir gætu
stofnað nýlendu. Christian ætlaði nú að
skýra fyrir þeim alla málavexti, eins og
þeir voru í raun og veru. Þeir biðu þess með
óþreyju, að hann byrjaði að tala.
— Minarii, Tetahiti! sagði hann að lok-
um. Það er dálítið, sem ég vil segja vkkur.
Við höfum verið félagar hér á skipinu og