Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 51

N. Kv.
PITCAIRN-E Y J AN
43
— Þeir voru þó nógu ákafir að veita þér
stuðning, svaraði Young. — Enginn þeirra
var neyddur til þess.
— Þetta veit eg vel. Samt sem áður var
það eg, sem hvatti þá til að hefjast handa á
hinu rétta augnabliki. Þeir höfðu engan
tíma til að hugsa um afleiðingarnar. —
Nei, Edward. Eg er skuldbundinn þeim á
raargan hátt. Réttlætið krefst þess, að eg
veiti þeim hverjum um sig atkvæðisrétt í
þeirra eigin málum, jafnvel þótt eg viti að
það er til tjóns fyrir þá. En eg vona að við
getum báðir, ef við stöndum saman, fengið
þá til að taka skynsamlegar ákvarðanir.
Sólin var nii gengin til viðar. Kyrðin á
eynni og hafinu rann saman í eitt. Hátt- yfir
höfðum þeirra sveimuðu sjófuglarnir í stór-
um hópum og rufu kyrrðina með einmana-
legum liásum skrækjum. Bounty vaggaði
rólega á hægum öldunum, sem bárust utan
af opnu hafinu.
Að lokum sneri Christian sér frá öldu-
stokknum. — Þetta er friðsamur staður,
Edward, sagði hann. ■— Guð gefi að það
verði alltaf þannig.
Þriðji kafli
Skipshöfnin á Bounty var snemma á fót-
um næsta morgun. Það gekk vel að undir-
búa flutninginn á vörunum úr skipinu. Upp-
reisnarmennirnir, að undanteknum garð-
yrkjumanninum, Brown, áttu að vera um
horð og vinna þar undir stjórn Young að
því að koma vörunum úr skipinu. Þegar
því væri lokið áttu þeir að fella reiðann.
Blökkumennirnir og flestar konurnar skyldu
fara í land, eða hjálpa til að flytja vörurnar
frá skipshlið til lendingarstaðarins á skips-
hátnurn og tveimur villimannabátum, sem
°g búið var að leggja veg, átti að flytja
höfðu verið fluttir með frá Tahiti. Strax
Með þessa hnífa, axir, haka og skóflur fyrir
verkfæri, byrjaði Minarii og tveir samland-
um með því að sverfa af blöðum þeirra.
vörurnar áfram á stað fyrir ofan víkina,
sem hafði verið valinn fyrir dvalarstað
fyrst um sinn. Járnsmiðurinn Williams
hafði smíðað nokkra hnífa úr höggsverð-
ar lians að vinna í landi. Þeir ruddu veg í
gegnum þétt kjarrið og lögðu krákustíg upp
á flatlendið fyrir ofan.
Þó að uppreisnarmönnunum, sem eftir
voru á Tahiti, hefði verið úthlutað tals-
verðu af birgðum skipsins, voru þó miklar
birgðir eftir, svo sem vínkassar, saltkjöt og
flesk, þurrkaðar ertur og baunir og gnægð
af fatnaði, púðurtunnur og naglar, járn til
að smíða úr, blý í byssukúlur og margt
fleira. Þar voru líka fjórtán hermannabyss-
ur og mjög margar skammbyssur. Af skepn-
um má nefna hænsni, sem var skipt niður í
tíu stóra kassa, tuttugu gyltur, tvær höfðu
drepist á leiðinni, fimm geltir og þrjár geit-
ur. Þar sem eyjan var svona lítil var ákveð-
ið að lofa þessum skepnum að leika laus-
um hala meðan fólkið kæmi sér upp ein-
hverjum skýlurn.
Veðrið var eins gott og það gat verið.
Heiður himinn og hæg suðvestan gola. Eftir
fimm daga voru dýr, plöntur og allar
birgðar úr skipinu komið í land. Úr seglum
skipsins var reist tjald á stað, þar sem sást
út yfir flóann. Meðan á þessu stóð kom
fyrir óhapp, sem olli miklu uppnámi meðal
blökkumannanna. Það var æfa-gömul venja
þessa fólks að taka með sér, er það yfirgaf
ættland sitt, helgan stein úr einhverju hof-
inu og nota hann sem hornstein að hofi í
hinum nýju heimkynnum. Tahitibúar höfðu
tekið einn slíkan stein með sér. Foringi
þeirra, sem varðveitti steininn, hafði borið
liggja þar, vissi ekki hverskonar steinn
hann upp á þilfar. En Martin, sem sá hann