Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 15

N. Kv.
ANDRA SAGA
7
indum og svefndrunga. Ætti hann að setj-
ast inn í stofu, sem var við hliðina á skemm-
unni í frammihusinu, og fara að lesa ein-
hverja Islendingasögu? En þær var hann
allar búinn að lesa og marglesa sumar og
kveið nú þeim tíma, þegar hann væri svo
oft búinn að lesa þær, að hann kynni þær og
færi þá að hætta að njóta lesturs þeirra.
Sennilega myndi hann syfja í svefndrukkn-
um bænum, ef hann settist inn í stofu. Eða
átti hann að fara að bera af túninu? Enn
voru á því allmargar afrakshrúgur, en það
var kalt að krafsa í grasinu og afrakinu um
lágnættið, enda döggfall á jörðinni. Eða
átti hann finna upp einhvern leik fyrir þá
Andra? En honum hugkvæmdist ekki neitt.
Hann hafði aldrei sofnað á verði. Honum
skyldi heldur ekki verða það á í nótt. Hann
varð að vaka og þreyja, þar til sólin stigi
upp fyrir sjóndeildarhringinn, en liann
vissi, að þá var möru næturinnar af létt.
Allt í einu rofnaði næturkyrrðin. Hófa-
tak barst að eyrum félaganna á hlaðinu.
beir litu við, og ríðandi maður þeysti í
blaðið. Hann stökk af baki, glaður og reif-
ur, og heilsaði drengnum með kossi. Dreng-
urinn fann vínlykt af manninum og sá, að
bann var „góðglaður“. Hann þekkti mann-
inn vel, þeir voru náfrændur. Maður þessi
var fyrir fáum árum kominn frá Ameríku,
þar sem hann hafði dvalizt um nokkur ár.
Hrengurinn vissi, að maðurinn var bezti ná-
ungi og kunni frá mörgu að segja. Hann
bafði séð Indíána og Svertingja og hafði
°ft sagt drengnum margar ævintýralegar
súgur úr hinum mikla Vesturheimi. „Við
^nkum hestinn þinn og heftum hann fyrir ut-
an tún,“ sagði drengurinn við Ameríkufar-
a,1n, „síðan gerir þú svo vel að koma inn í
stofu með mér. Og skelfing þætti mér vænt
llrn, ef þú vildir nú vaka með mér í nótt. Og
þegar þú ert búinn að fá morgnnkaffið, þá
getur þú farið að leggja þig og sofa.“ „Al-
veg sjálfsagt, góði,“ sagði Ameríkufarinn
og klappaði drengnum mjög vingjarnlega á
öxlina, en Andri dinglaði skottinu og horfði
vinalega á manninn. Þeir tóku síðan reið-
tygin af hestinum og heftu hann utan túns.
Að því húnu settust þeir inn í stofu, en
Andri lagðist fram á lappir sínar á gólfinu
og gaut augunum íil skiptis með velþókkn-
um á drenginn og Ameríkufarann. Þeir
drengurinn og Ameríkufarinn hófu nú fjör-
ugar samræður. Ameríkufarinn dró upp úr
vasa sínum þriggja pela brennivínsflösku
nærri því fulla. Hann saup á henni við og
við, svo að gleði hans dvínaði ekki, en ekki
bauð hann drengnum bragð, enda vissi
hann, að drengurinn myndi ekki þiggja það.
Lágnættið leið fljótt. Sólin var komin
upp, og skýjaslæða himinsins smáeyddist.
Oðru hverju hlupu þeir út, drengurinn og
Andri, til þess að gæta að, hvort skepnur
nálguðust túnið. Ef þær gerðust nærgöngul-
ar, fjarlægði Andri þær með gelti og gaura-
gangi. En þess á milli skröfuðu þeir saman,
Ameríkufarinn og drengurinn.
„Hefur -þú nokkurn tíma séð drukkinn
hund?“ spurði drengurinn. En þótt Ame-
ríkufarinn hefði séð margt um dagana, þá
hafði hann samt aldrei séð drukkinn hund.
„Hvernig ætli Andri yrði, ef honum væri
gefið brennivín?“ sagði drengurinn. „Það
væri nógu gaman að prófa það,“ sagði Ame-
ríkufarinn. „Viltu þá vera svo góður að gefa
honum brennivín?“ sagði drengurinn. „Al-
veg sjálfsagt,“ sagði Ameríkufarinn, „en þú
verður að ná í ílát, svo að hann geti lapið
það úr því.“ Drengurinn brá við og fór inn
í eldhús bæjarins, sem byggt var á gamla
vísu úr torfi og grjóti. Þar stóð pottur á
bekk. I honum var grautur, sem soðinn
hafði verið handa hundunum, svokallaður
hundagrautur. Á gólfinu, sem var moldar-