Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 22

14
S J ÓNARV OTTUR
N.Kv.
hann synti á þurru landi, eða öllu heldur á
járngöddum og það var sínu verra.
En hann gat heyrt til þeirra allan tímann.
„Hér eru skilríki hans,“ sagði maðurinn.
„Cliff Bristol, stýrimaður á flutningaskipi.
Agætt. Þess háttar náungar hverfa iðulega.
Það eru ekki margir, sem spyrja eftir þeim.
En við verðum að gæta þess, að fjarlægja
allt, sem hann hefur í vösurn sínum, svo að
engum takist að átta sig á hver hann er.“
Konan mælti hálfgrátandi:
„Hvað hefur nafnið að segja! Við höfum
drepið hann, það er það eina, sem nokkru
varðar. Komdu nú, Jói. Við skulurn flýta
okkur héðan.“
„Við þurfum ekki að fara,“ svaraði mað-
urinn. Hvers vegna skyldum við þurfa að
fara. En við verðum að sjá um, að hann
komist burtu, án þess að nokkur sjái. Eng-
inn vissi, að hann kom hingað upp með þér.
Enginn veit hvað hér hefur gerzt. Ef við
skiljum hann eftir, þá fáum við þá á háls-
inn eins örugglega og að tvisvar iveir eru
fjórir. Ef við verðum kyrr, en komum hon-
um fyrir kattarnef, mun engan gruna neitt.
„En hvernig eigurn við að fara að því,
Jói? Hvernig ætlarðu þér að losna við
hann?“
„Það skaltu fá að sjá fljótlega. Sæktu
báðar ferðakisturnar þínar og tæmdu þær.“
Buddy var nú búinn að fóta sig í stigann
og var á niðurleið. Höfuð hans stóð þó enn
upp fyrir pallbrúnina.
„Þú kemur honum ekki fyrir í annarri
kistunni,“ sagði konan ergileg. „Jafn feit-
ur og hann er.“
„Við skulum nú sjá til þegar eg er búinn
að handleika hann dálítið,“ svaraði maður-
inn. Síðan bætti hann við:
„Faðu inn í baðið og sæktu rakhnífinn
minn.“
Hakan á Buddy hné máttlaus niður á
pallbrúnina. Hann var að því kominn að
selja upp.
„Þú þarft ekki að vera viðstödd,“ sagði
maðurinn. „Farðu fram í ganginn og bíddu,
ef þér líkar það betur. En flýttu þér að gera
mér aðvart ef einhver skyldi koma.“
Buddy reyndi að hreyfa sig. Það vætlaði
út um annað munnvik hans.
„Komdu með dagblöðin áður en þú
ferð,“ heyrði hann manninn segja. „Og
taktu inn ullarteppið, sem liggur fyrir utan
gluggann. Það kemur í góðar þarfir. Eg
þarf að fóðra innan með því kistuna.“
Buddy fikaði sig niður stigann eins og
slanga í varnarstöðu. Hann fann að fæt-
urnir námu við pallinn utan við gluggann
á hans íbúð. Hann var sloppinn. En þá
fyrst tók hann eftir einhverju mjúku, sem
flæktist utan urn annan fótinn á honum.
Hann leit niður. Það var ullarteppið. I á-
kafanum að forða sér hafði hann ekki tekið
eftir því fyrr en þetta.
Hann hristi það af sér, hafði ekki tíma
til annars, og flýtti sér að klofa yfir sól-
bekkinn og inn úr glugganum. Teppið varð
að liggja þar sem það var komið. Andar-
taki síðar sá hann ljósbjarma falla á stig-
ann og heyrði að gluggi var opnaður ofar
í húsinu. Konan hlaut að vera að seilast
eftir teppinu.
Svo heyrði hann, að hún hvíslaði ótta-
blandinni rödd:
„Það hefur fokið niður! Eg sé það hérna
niðri. Það var hér fyrir stundu síðan, en
nú er það komið niður.“
Maðurinn hlaut að hafa skipað henni að
sækja teppið. Ljósbjarminn hvarf úr stig-
anum. Efalaust var hún hrædd um að ein-
hver kynni að sjá sig þegar hún færi út uffl
gluggann, ef hún slökkti ekki ljósið. Buddy
heyrði braka í glugganum þegar hún opn-