Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 24

16
SJ ÓNARV OTTUR
N.Kv.
hann var bæði argur og undrandi. Argur
við Buddy.
„María, komdu hingað snöggvast!“ kall-
aði hann.
Móðir hans kom í dyragættina.
„Nú er hann byrjaður aftur,“ sagði fað-
irinn. „Var ég ekki búinn að segja þér, að
banna honum framvegis að fara á ]jíó?“
Hún beit sig í vörina og horfði vandræða-
lega á þá til skiptis.
„Var hann að skrökva?“
„Nei, eg skrök. . . .“, reyndi Buddy að
mótmæla.
„Eg get varla fengið mig til að hafa eftir
þvættinginn í honum,“ mælti faðirinn. —
„Það mundi líða yfir þig, ef þú heyrðir
hann.“ Hann sló á munninn á Buddy með
handarbakinu. „Nú verðurðu í eitt skipli
fyrir öll að venja þig af þessum lygum.
Það er ekkert, sem mér er jafn illa við og
gamanlygara eins og þig.“
„Idvað sagði hann?“ spurði móðirin ótta-
slegin.
„Þú hefir ekkert að gera með að heyra
það,“ mælti faðirinn, og þó hóf hann frá-
sögnina samt sem áður.
„Hann segir, að þau uppi á hæðinni hafi
drepið mann og síðan brytjað hann niður
í tvær ferðakistur.“
Móðirin bar svuntuna fyrir munn sér og
kúgaðist.
„Kellermann?“ spurði hún vantrúarleg-
um rómi. „0, Buddy minn, að þú skulir
geta farið með aðra eins vitleysu. Guð
hjálpi mér! Eg mundi aldrei geta trúað
slíku um frú Kellermann. Hún er svo geðug
í alla staði. Það eru aðeins nokkrir dagar
síðan hún kom til mín og bað mig um syk-
ur að láni. Hún er alltaf svo glaðleg og
vingjarnleg, þegar eg mæti henni í stigan-
um. Nei, góði minn, um þau trúi eg ekki
neinu misjöfnu.“
„Eg verð að segja, að honum fer fram!“
mælti faðirinn skuggalegur á svipinn. „Það
hlýtur að vera méir en lítið athugavert við
ungling, sem hagar sér þannig. Ekki veit
eg hvert hann sækir þetta. Aldrei hef eg haft
tilhneigingu til slíks. Og ekki heldur Ed
bróðir minn. Friður sé með honum. Og ekki
hefur þú verið þannig, Mary, eða nokkur
í þinni ætt. En þú mátt treysta því, að eg
skal ekki verða lengi að venja hann af
þessum ósið, jafnvel þótt það verði það
síðasta, sem eg aðhefst í þessu lífi.“
Hann byrjaði að bretta upp skyrtuerm-
arnar og skaut stólnum aftur fyrir sig.
„Komdu með mér innfyrir.“
En í dyrunum virtist hann ætla að gefa
Buddy tækifæri til að iðrast.
„Viltu viðurkenna, að þú hafir skrökvað
þessu?“
„En eg sá það,“ kjökraði Buddy hjálpar-
vana. „Eg lá fyrir utan gluggann þeirra og
horfði á þau.“
Faðirinn beit saman tönnunum.
„Gott, þetta er nóg. Komdu!“ Hann tók
í öxlina á Buddy, hratt honum inn fyrir á
undan sér og lokaði dyrunum.
Það var ekki mjög sárt. Að vísu var það
sárt, en aðeins andartak. Sviðinn var ekki
langær. Faðir hans var ekki neinn böðull.
Hann var aðeins maður með næma réttlæt-
istilfinningu, — fann auðveldlega mun á
réttu og röngu. Hann lagði ekki neina orku
í löðrunginn, aðeins hæfilega mikla til þess
að Buddy færi að vola. Hann ætlaði sér eklci
að misþyrma honum á nokkurn hátt.
Hann strauk fram skyrtuermarnar og
sagði við Buddy, sem stóð álútur og skæl-
andi fyrir framan hann:
„Get eg nú vænst þess, að þú hættir þess-
um lygasögum þínum?“
Buddy sá sér leik á horði að komast