Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Blaðsíða 39

N.Kv.
PITCAIRN-EYJAN
31
ef eyjan, sem við erum komnir í nánd við
reynist byggileg, munum við einnig þurfa
að umgangast hvorir aðra, þegar á land er
komið. Af ýmsum ástæðum hef eg ekki
hingað til getað sagt ykkur allan sannleik-
ann, því að eins og þið skiljið er betra að
tala ekki mikið um borð í skipi.
Þeir kinkuðu kolli og biðu þess að hann
béldi áfram.
— Bligh, sem sagði fólkinu á Tahiti að
hann væri sonur Cook skipstjóra, sagði ekki
satt. Hann var enginn höfðingi í heimalandi
sínu, og hann var heldur ekki búinn þeim
kostum, sem höfðingi á að hafa. Hann var
kominn til valda, og notfærði sér það íil
þess að beita harðstjórn, ruddaskap og
grimmd. Þið hljótið að hafa heyrt um það
á Tahiti, hvernig hann refsaði skipverjum,
með því að hýða þá, þar til blóðið rann
niður hakið á þeim. Framkoma hans við
alla var óþolandi. Þar sem hann var skip-
stjóri, hafði hann aðeins konunginn að yfir-
manni. Hann svelti skipshöfnina, þótl nóg-
ur matur væri til og móðgaði liðsforingjana
í viðurvist skipshafnarinnar.
Minarii brosti ísmeygilega. — Eg skil,
sagði hann. Þið drápuð hann og tókuð
skipið.
— Nei. Eg ákvað að taka skipið, setja
sk'p'tjórann í hlekki og láta konunginn
dæma mál okkar. En mennirnir höfðu orð-
ið að þola of mikið undir stjórn Bligh. I
sextán mánuði hafði hann farið verr með
þá heldur en nokkur ykkar hefði farið með
hun ’inn sinn, svo að þá þyrsti í hefnd. Til
þess að bjarga lífi Bligh, lét ég hann í
sk;psbátinn ásamt þeim mönnum, sem ósk-
uðu að fara með honum. Við birgðum þá
upp með mat og vatni, og ég vona, vegna
þeirar sem með honum voru, að þeir hafi
komist til Englands. En hvað sjálfum okkur
viðvíkur, þá höfum við með þessu atferli
okkar gerst glæpamenn og allt hugsanlegt
verður gert til þess að ná í okkur. Enginn
vafi er á því, að skip verður sent til þess
að leita að okkur. Þið og félagar ykkar
vitið að við leitum að afskektri eyju, þar
sem við getum sezt að. Nú vitið þið ástæð-
una fyrir því. Við höfum fundið eyna.
Minarii mundir þú vera ánægður með að
setjast þar að? — Ef eyjan er byggileg
förum við ekki lengra.
Minarii kinkaði kolli. — Eg er ánægður,
sagði hann.
— Og þú Tetahiti?
— Eg get aldrei farið heim, -—- svaraði
hann, þangað sem þú ferð, kem ég líka.
Klukkan var fjögur þegar Christian
kom aftur upp á þilfar, og skipið var komið
í námunda við eyna. í um það bil mílu
fjarlægð sást suður-, austur- og norður-
strönd eyjarinnar, sem reyndist vera há
klettaey með fjallahnjúka á báðum endum.
Syðri hnjúkurinn var á að gizka 1000 feta
hár og hlíðar hans voru aflíðandi niður íil
sjávar. Nyðri hnjúkurinn stóð á litlum
skaga, sem myndaði djúpan vog. Tvær ár,
sem nær því voru huldar af jurtagróðri,
féllu til sjávar og á miðri eynni sást hvxt
rák, þar sem foss steyptist niður hamra-
beltið. Ströndin var alþakin ókleyfum
björgum, og í norðri og suðri risu þau hátt
upp yfir löðrið úr freyðandi öldunum.
Hópur sjófugla virti forvitnislega fyrir sér
þessa óhoðnu gesti, sem ætluðu að raska
ró þeirar á eynni. Alls staðar nema á hæð-
unum, þar sem fuglarnir unguðu út, var
eyjan þakin gróðri.
Eldbrunninn jarðvegurinn var mjög gróð-
ursæll, og ekki vantaði vatnið í lxinum
rniklu og tíðu regnskúrum. Engir smámun-
ir á þessum stað fóru framhjá athygli
blökkumannanna, og undrunar- og ánægju-