Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Qupperneq 15

N.Kv.
47
K. H.:
Kall lífsiiis
Halli Teits íslenzkaði.
Rithöfundurinn H. segir svo frá: Niður
við innri höfnins í Kaupmannahöfn er gata,
sem heitir Vestervold, nýtt og fáfarið breið-
stræti. Húsin eru þar dreifð, ljósin dauf, og
þar sést sjaldan fólk á ferli. Og núna um
hásumarið kemur það ekki oft fyrir, að
nokkur gangi þar um.
Jæja. í gærkvöldi kom dálítið fyrir mig
í þessari götu.
Eg hafði gengið nokkrum sinnum fram
og aftur eftir gangstéttinni, þegar stúlka
kom á móti mér. Það sést ekki til annarra.
Þó að það logi á gasluktunum, er fremur
dimmt, og ég get ekki greint andlit stúlk-
unnar. Þetta er auðvitað venjulegt kvöld-
fiðrildi, hugsaði ég og gekk framhjá henni.
Við enda breiðstrætisins sný ég við og
geng til baka. Stúlkan hefur einnig snúið
við, og ég mæti henni aftur. Ég hugsaði:
hún bíður eftir einhverjum, við skulum sjá,
hver það er, sem hún bíður eftir. Og aftur
um sumarlanga tíð.
Og blærinn söng í björkunum
í Bláskógahlíð.
Leggur loga bjarta,
mín liljan fríð,
frá hjarta til hjarta,
um himinhvelin víð.
Og blítt er undir björkunum
í Bláskógahlíð.
geng ég framhjá henni. Þegar ég mætti
henni í þriðja sinn, tók ég hattinn og ávarp-
aði hana:
Gott kvöld! Var hún að bíða eftir ein-
hverjum?
Hún hrökk við. Nei .... Jú, hún var að
bíða eftir einhverjum.
Hvort hún hefði nokkuð á móti því, að
ég slægist í för með henni, þar til sá kæmi,
sem hún beið eftir?
Nei, hún hafði ekkert á móti því; hún
þakkaði. Reyndar, sagði hún, beið hún ekki
eftir neinum, væri bara á göngu, það var
svo kyrrlátt hér.
Við héldum áfram og töluðum um einsk-
isverða hluti, ég bauð henni arminn.
Þökk fyrir, sagði hún og hristi höfuðið.
Það var ekkert sérlega upplífgandi að
ganga hér, ég gat ekki séð hana í myrkrinu.
Ég kveikti á eldspýtu, lýsti á úrið mitt,
færði síðan eldspýtuna ofar og lýsti á stúlk-
una.
Hálftíu, sagði ég.
Það fór hrollur um hana, eins og henni
væri kalt. Eg notaði tækifærið og spurði:
Yður er kalt; viljið þér ekki, að við för-
um eitthvað og fáum okkur einhverja hress-
ingu? Til Tívolí? Eða National?
Eg get ekki farið neitt núna, eins og þér
sjáið, svaraði hún.
Og þá tók ég fyrst eftir því, að hún bar
langa sorgarslæðu.