Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Síða 17

N. Kv.
KALL LÍFSINS
49
snökti og á sama augnabliki mættumst
við ....
Þetta var í gærkveldi ....
Hvað gerðist meira? Bíðið við, það skeði
meira.
Það var í afturelding, þegar ég vaknaði
í morgun. Dagsbirtan gægðist inn um glugg-
ann, beggja megin við niðurdregin glugga-
tjöldin. Ellen var einnig vöknuð, hún and-
varpaði þreytulega og brosti til mín. Hand-
leggir hennar voru hvítir og silkimjúkir,
brjóstin þrýstin. Eg hvíslaði í eyra hennar,
og hún lokaði munni mínum með sínum,
orðlaus af ástúð. Það birti meir og meir.
Tveim tímum síðar var ég klæddur. Ell-
en er líka komin á fætur og hagræðir fötum
sínum, hún er komin í skóna. Nú kemur
nokkuð fyrir mig, sem er mér á þessari
stund eins og ógeðfelldur draumur. Eg
stend við þvottaskálina, Ellen á erindi inn
í hliðarherbergið, og í því hún opnar hurð-
ina, sný ég mér við og lít þangað inn. Kald-
an gust leggur frá opnum glugganum þar,
og á löngu borði, sem stendur á miðju gólfi,
sé ég hvar lík liggur. Kistulagt lík í hvítum
klæðum með giátt skegg, mannslík. Hold-
grönn hné hans standa uppi eins og ham-
stola hnefar, krepptir undir lakinu, og and-
lit hans er mjög gult og ógnandi. Ég sé allt
í björtu dagsljósinu. Eg sný mér við og segi
ekki neitt.
Þegar Ellen kom aftur, var ég alklædd-
ur og tilbúinn að fara. Eg gat varla endur-
goldið faðmlög hennar. Hún fór í fleiri
spjarir, hún ætlaði að fylgja mér niður að
hliðinu, og ég leyfði henni það og sagði
ekki neitt. Við hliðið þrýsti hún sér upp að
veggnum, svo að hún sæist síður og hvísl-
aði:
Vertu sæll á meðan.
Þangað til á morgun? spurði ég varlega.
Nei, ekki á morgun.
Af hverju ekki á morgun?
Þegiðu, vinur, ég verð við jarðarför á
morgun, einn úi ættinni er dáinn. Nú veiztu
það.
En hinn daginn?
Já, hinn daginn, ég skal hitta þig hér við
hliðið. Vertu sæll.
Ég fór ....
Hver var hún? Og líkið? Þessir krepptu
hnefar og munnurinn í óhugnanlegri grettu.
Bráðum ætlaði hún að bíða mín aftur; —
ætti ég að leggja meira á mig?
Eg fer beint til kaffihússins Bernina, þar
sem ég bið um bæjarskrána; ég fletti upp
Gömlu Kóngsgötu númer þetta og þetta, —
jæja, ég finn nafnið. Ég bíð enn um stund
eftir því, að morgunblöðin komi íit, og les
með eftirvæntingu dánartilkynningarnar,
— jæja, ég finn hennar líka, sú fyrsta í
dálkinum með stóru letri: Maðurinn minn
lézt í dag eftir langa sjúkdómslegu, 53 ára
gamall. Tilkynningin var dagsett í fyrra-
dag.
Eg sit langa stund og hugsa um þetta.
Maður eignast konu, hún er þrjátíu árum
yngri en hann, og hann fær langvarandi
sjúkdóm, og loksins deyr hann.
Og hin unga ekkja varpar öndinni léttar.
Smælki
Það eru Ijótu vandræðin með konuna
mína, sagði eiginmaðurinn og andvárpaði.
Hún vinnur stanzlaust og af svo miklum
ákafa, að ég verð kúguppgefinn bara af
því að horfa á hana.
❖
„Hvað sagði konan þín, þegar þú komst
heim í nótt?“
„Hún sagði ekki neitt. — Og þessar tvær
framtennur þurfti ég að losna við hvort sem