Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Qupperneq 39

N.Kv.
PITCAIRN-EYJAN
71
eyjarinnar virtust vera samankomnir þarna
á grasflötinni. Þeir sátu í hóp og töluðu
saman í lágum hljóðum. Allir voru spari-
húnir, og yngstu stúlkurnar höfðu skreytt
Iiár sitt með blómum. Aldrei fannst Webb-
er hann hafa séð svo glaðleg og hraustleg
börn. Honum taldist svo til, að þar væru
saman komnir tuttugu og þrír unglingar og
átta eða níu miðaldra konur, sem virtust
vera mæður þessa litla hóps. Það leyndi sér
ekki, að þær voru allar af sama bergi brotn-
ar. — En hvar voru feðurnir? Að undan-
skildum gestgjafanum var ekki einn einasti
fullorðinn karlmaður sjáanlegur.
Stuttu síðar reis gestgjafi hans á fætur
og gaf konunum merki um að heilsa gest-
inum. Sú fyrsta, sem tók í hönd hans, var
há og grannvaxin kona um fertugt. Webber
iannst hann aldrei áður hafa séð jafn fríða
konu á hennar aldri, enda þótt andlit henn-
ar bæri þess vott, að hún hefði orðið fyrir
mikilli sorg.
— Herra Webber, má ég kynna yður
fyrir móður Fimmtudags Oktobers.
Hún heilsaði honum blíðlega og bauð
hann velkominn með nokkrum orðum á
ensku. A eftir henni kom kona, tíguleg og
aðsópsmikil, höfði hærri en stýrimaðurinn.
— Þessi kona heitir Moetna, sagði gestgjaf-
inn. Framkoma þessarar konu, en þó eink-
um hin dökku hvössu augu hennar, minntu
Webber á mæður frá hetjuöldinni eða á
Amazondrottningu, sem sköpuð var til þess
að drýgja hetjudáð, sem sagan geymir um
ókomnar aldir.
Því næst komu fjórar konur, sem báru
fnsk nöfn: Mary, Susannah, Jenny og Pru-
dence. Þær voru sjáanlega allar af sama
kynstofni. Þar sá hann aftur hið eirrauða
hár og fríða andlitsfall Prudence, sem hann
hafði veitt eftirtekt og dáðst að, þegar hún
leit út um gluggann í því, er hann gekk upp
irá sjónum. Þarna voru einnig þrjár konur,
sem hétu einkennilegum nöfnum, sem hann
gat ómögulegt munað. Sumar heilsuðu hon-
um með því að taka þegjandi í hönd hans,
aðrar ávörpuðu hann á ensku, en þó var
auðheyrt, að það mál var þeim ekki tamt.
En hvort sem þær sögðu nokkuð eða ekkert,
gaf öll framkoma þeirra til kynna, að hann
væri hjartanlega velkominn.
Meðan þessu fór fram höfðu nokkrir
unglingar fært lítið borð og tvo stóla út úr
húsinu og komið þeim fyrir á grasflötinni.
Síðan sótti Dinah Biblíu föður síns og Rac-
hel ljósker, sem hún setti á borðið. Þessi fá-
menni hópur settist nú í kringum borðið og
hljóðskrafið þagnaði. Gestgjafinn sneri sér
að gestinum.
— A þessum tíma erum við vön að safn-
ast saman til kvöldguðsþjónustu, herra. Það
væri okkur mikil ánægja, ef þér vilduð taka
þátt í henni.
Gesturinn settist við borðið við hlið gest-
gjafans, sem opnaði Biblíuna og hélt henni
upp að blaktandi Ijósinu. Hann fletti blöð-
unum hægt, með stórum, hrjúfum fingrum.
Síðan ræskti hann sig og tók að lesa: —
Reiðitillit Drottins hefur tvístrað þeim,
hann lítur eigi framar við þeim . . . . “
Webber fannst hann vera horfinn aftur
til æskuáranna. Afi lians, gráskeggjaður
hóndi, var vanur að lesa á hverju kvöldi í
Biblíunni. Hann las með rólegri og alvar-
Jegri röddu, eins og gestgjafi hans, en um-
hverfið hér og á litla bóndabænum, sem
hann mundi svo vel eftir frá æskudögum
sínum, var gjörólíkt. Gestgjafinn hélt áfram
að lesa og færði fingurinn eftir línunum,
cg fólkið í þessum litla söfnuði hlustaði
með andakt og athygli á hann. Þegar lestr-
inum var lokið, krupu allir á kné og lásu
Faðir vorið saman. Þegar gesturinn hlýddi
á þennan sameiginlega bænalestur full-