Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Side 44

76
PITCAIRN-EYJAN
N.Kv.
ásamt Young komu yfir að rúminu til mín.
— Guði sé lof að þú ert betri, Alex, sagði
Young. — Nú er þér að batna. Konan mín
reyndi að bi'osa til mín um leið og hún
strauk hár mitt.
— Hver er þama í rúminu? spui'ði ég.
— Herra Christian.
— Er hann lifandi?
— Já.
Frú Christian kom nú yfir til mín og
sagði nokkur vingjarnleg orð við mig. Þeg-
ar hún var farin, sá ég sem snöggvast í and-
3it Christians. Það var nægilegt. Enginn vafi
var á því að hann var að dauða kominn.
Herra Young færði stól sinn að rúmi mínu
cg settist hjá mér.
— Young, hvíslaði ég. — Segðu mér
hvað fyrir hefur komið, annai's fæ ég hita-
sóttina aftur.
Þegar hann hafði sagt mér allt, sem
hann vissi, lá ég lengi hreyfingarlaus og
velti fyrir mér hvað í vændum væri. Þetta
var hræðilegt. — Ég þykist vita að það
ls.omi yður ekki á óvart, þótt ég segi yður
að á þessu augnabliki hataði ég Quintal og
Mc Coy. Þeir höfðu gert meira en nokkrir
aðrir til þess, að til árekstra kæmi v:5
blökkumennina, en þó sluppu þeir ómeidd-
ir. Það var vilji guðs, að þessi eyja skyldi
vera jarðnesk paradís, en í stað þess gerð-
um við hana að helvíti. Herra Christian
hafði gert allt, sem í mannlegu valdi stóð
en nú var hann að dauða kominn. Ég þóttist
þekkja hann svo vel, að ég vissi, að hann
var ánægður með hlutskipti sitt. Við höfð-
um haft tækifæri til að lifa hér heiðai'legu
og friðsömu lífi, en það hafði gengið okk-
ur úr greipum. En hvers vegna? Það var
ekki blökkumönnunum að kenna. Þeir
höfðu haft ástæðu til að gera það, sem heir
gerðu. Ég hugsaði um Tetahiti, sem hafði
verið góður vinur minn. Vegna þess að
hann og félagar lians voru ekki af hvíta
kynstofninum, áliltu Mc Cay, Quintal,
Martin og Mills, að þeir verðskulduðu ekki
að eiga land. Hugur minn hvarflaði til
íyrstu daganna, sem við voi'urn hér, og
ræddum um það, livernig við ættum að
umgangast blökkumennina. Nei, það var
ekki þeirra sök. Þeir kröfðust einskis ann-
ars en að vei'a skoðaðir sem menn. Þeir
mundu hafa orðið góðir vinir okkar, ef við
hefðum nxætt þeim á miðri leið. Og livað
konunum viðvíkur, þá þyrfti að leita lengi
til þess að finna þeirra jafningja. Þær voru
sannarlega góðir félagai', alltaf tilbúnar til
að taka þátt í erfiðleikunum. Engiix þeirra
var þi'józk eða ósamvimxuþýð. Nei, það er
einungis okkur, sem hægt er að ásaka. Við
áttum áður en við fói'um frá Tahiti að gæta
þess, að hver maður ætti konu, og helzt að
konurnar væi'u fleiri en karlmennirnir. Þá
hefði ekki komið til þeiri'a vandræða með
Williams, sem í'aun varð á. Hefði segi ég,
raunar er aldrei liægt að segja upp á hverju
maður eins og Williams getur tekið. Hann
og Hutia voru upphafsnxenn að óhamingju
okkar. En þessi örlög voru okkur ásköpuð,
evo að óþarfi er að tala um það hver á sök
á ógæfunni. I stuttu máli sagt, voi'u menn
á meðal okkar, sem álitu að við ættum að
fara með blökkumennina eins og hunda, og
þess vegna lét guð í'eiði sína bitna á okkur.
Ég svaf fi'am eftir degiixum. Þegar ég
vaknaði, fann ég að mér leið betur og var
þakklátur fyrir að ég skyldi vera á lífi.
Maimiti sat stöðugt við höfðalag Christians
og horfði á hann með augnaráði, sem hefði
getað hræi't livert steinhjarta til meðaumk-
unar. Allt í einu sá ég að augu hennar
ljómuðu. Hún kraup á kné við í'úmið og
greip hönd hans. Hitasóttin hafði rénað;
liann var nú með fullri meðvitund.
r
Eg sá að hann leit undrandi á hana.