Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 25

23
Nýlenduraennirnir í Brasilíu bjuggust í fyrstu við
því, að nærvera konungsins mundi tryggja einingu
ríkisins, en það fór allt á annan veg. Stjórnin tók
eins og áður Portúgalsmenn í öllu fram yfir innbornu
nýíendumennina og Portúgalsmenn litu að eins á það
eitt, að hafa sem mestan hagnað sjálfir af auðsunpi
eprettum landsins og vinnumagni.
Afleiðingarnar af því urðu auðvitað þær, að óá*
nægia innborinna manna óx dag frá degi og þjóðin sá
sjer að lokum ekki fært að rísa lengur undir okinu og
hóf uppreist í marzmánuði 1817. — Ættjarðarvinirnir
tóku höndum saman og veitti þeim betur í fyrstu.
En er frá leið, sá stjórnin, að svo búið mátti ekki
lengi standa og lagði alla krapta sína fram og bældi
uppreistina niður með hervaldi.
Eptir það urðu ættjarðarviniinir að sæta afarkosti
um af hendi stjórnarinnar og var hinum grimmdar-
legustu rannsóknum beitt gegn þeim. Daglega að
kalla mátti voru margir beztu menn þjóðarinnar teknir
af lífi fyrir litlar eða engar sakir.
Morgun einn í ágústmánuði árið 1817 reið flokkur
hermanna þjóðveginn frá sjóþorpinu Yittoria upp í
sveitir. í flokknum voru 20 hermenn undir forustu
Juan Garizia Alvarez höfuðsmanns.
^3 (Garizia höfuðsmaður var þreklega vaxinn og þéttur
á velli, sólbrenndur í andliti og lymskulegur á svipinn.
Hann hjelt með sveit sína fram hjá mörgum þorpum
og bæjum og nam ekld stað fyrri en hann kom að
húsi auðmannsins Don Manoel Pedros.
Hann setti þegar hervörð um húsið, en gekk sjálfur
rakleitt inn, án þess að gera boð á undaa sjer.
Manoel Pedro hafði sjeð flokkinn frá gluggsvölum