Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 14

12
„Jeg veit að þú átt peninga! — jeg held jeg viti
t>að!“
„Fyrst, þú veizt það, þá flýttu þjer a<5 því sem
þú ert að gera! Pabbi kemur og honum er ekkert
um það gefið að sjá mig hjerna úti í garðinum."
Gramii maðurinn hleypti brúnum, en stúlkan ljet
eins og hún tæki ekki eptir því. Sannleikurinn var
sí, að skúfurinn á einkennishúfu hermannsins hafði
dálítið kitlað hjartað hennar litla og dansaði i sífellu
fyrir augum hennar.
Þegar karlinn rak Turiddu burt, opnaði dóttir
hans gluggann sinn fyrir tiann, stóð:þar og talaði við
hann allt kvöldið, svo að íólkið' í grenndinni talaði
ekki um annað.
„.Teg verð vitlaus vegna þín," hvíslaði Turiddu,
„jeg hef hvorki svefn nje matarlyst."
„Bull!*
„Bara að jeg væri kóngsson, þá fengi jeg þig!“
„Bull!“:
„Það veít hin heilaga María mey: jeg gæti jetii
þig eins ög hveitibrauð!“
„Ball!"
„Jeg gæti . . .“
„Guð minn góður! Hvað þá?“
T,ola sat í glugganum gegnt þeim og hlustaði! á
allt þetta á hverju kveldi, þár sem hún faldi sig bak
við stóru stofurósirnar, og hún brá litum í hvert sinn.
Einu sinni sagði hún við Turiddu:
„Hefurðu gleymt gömlum kunningjum? Þú ert
hættur að heilsa mjer.“
„Ef maður þyrði nú að heilsa!" andvarpaði pilt-
urinn.