Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 30

28
„Jecf veit allt, og jeg er albúin þess að leggjaallti sðb
urnar til þess að frelsa iíf föður míns, — það er skyld;
mín. lin það láít jeg yður vita jafnframt, að jeg mun
alcrei eiska, yður!“
„Ó, Donna Mercedes!', tók höfuðsmaðurinn fram í
Jeg er enn ekki úrkula vonar um að vinna dramb-
sai:;a hjartað yðar. Ástin kemur með tímanum!"
Unga stúlkan renndi til lians augunum, semlýstu
megnasta hatri og fyrirlitningu. — „Ánauðug ambátt
yðar get jeg orðið, herra minn,“ sagði hún í ísköldum
róra. Jeg þekki hlutskipti mitt: jeg er fórnarlambið,—
þú ert böðullinn!"
Að svo mæltu gekk hún út, úr herberginu ásamt
móður sinDi.
Höfuðsmaðurinn hneigði sig liæversklega, en brugðið
hafði honum nokkuð við síðustu orð hennar og föinað
í framan.
,Nú vona jeg að mólefni okkar horfi vænlegarvið
en í fyrstu," sagði hann og sneri sjer að Don Pedro.
— „Við eigum nú að eins eptir að ráða smávægilegum
fjármálum til iykta. Til tryggingar vil jeg helzt, að við
gjörum skriflegan samning, sem í sjerstókum ástsoðum
gæti haff, sama gildi sem aríleiðsluskrá. Ef t. d. Mer'
cedes skyidi deyja snögglega, hjeldi jeg samt sem áður
öllum erfðarjetti eptir hana.“
Don Manoel Pedro hneigði höfuðið þegjandi til
samþykkis.
Einni klukkustund síðar brunnu brjof landráða
mannsins til kaldra kola og höfuðsmaðurinn kvaddi.
Þegar hann var kominn aptur á hestbak sagði hann
vjð sveit sína: „Hjer er ekkert að gjCra. — Don Pedro