Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 37

35
fiski, — t>ar væri synd að segja, að þörí væri að
svelta sig! “
„En hvað sem öðru líður, íyrst verð jeg að sjá
Mercedes og kveðja hana,“ sagði Antonio.
„Þú getur gert það,“ sagði Gomez, — „leið okkar
liggur rjett hjá húsi Manoel Pedro’s. — Hröðum okk-
ur nú!“
Flóttamennirnir gengu nú hratt að húsi Pedro’s.
Allir voru í fasta svefni.
Antonio drap A dyr all-fast og tóku nokkrir hundar
þegar að gelta.
Svertingi nokkur rak höfuðið út um glugga og
spurði hver úti væri. Og í sömu svipan kom Don
Manoel sjálfur í ljós út við gluggsvalirnar.
„Hver er úti?“ hrópaði hann óttasleginn.
„Það er jeg, Antonio de Sonza!“
„Þú, Antonio? — Hvernig ert.u hingað kominn?"
„Jeg er á flótta ásamt Tómasi bróður mínum og
þriðja ættjarðarvininum.
„Og hvað er þjer á höndum hjer?“
„Mig langar að tala við Mercedes!“
„Ógæfusami maður, — flý þú sem fætur toga og
steyp þú mjer ekki í glöt.un!"
„Er það faðir hennar, sem jeg elska, er slík orð
lætur sjer um munn fara?“
„Það verður nú að vera svo!“
„Jeg veit allt, Don Manoel Pedro! — Þú hefur
gefið Alvarez höfuðsmanni dóttur þína t.il þess að bjarga
lífi þínu!“
„Þú veizt allt! — Það er því betur farið, — þá
þarf jeg ekki að segja þjer frá þessum sorglega, sáv
grætilega atburði."