Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 18

16
mjer stöðugt fyrir sjónum, síðan jeg sá hana í hœnsa*
garðinum í morgun.“
„Gættu augna þinna!" hvíslaði Alfio, beygði sig og
bjóst til að koma á hann nýju lagi.
Hann beygði sig í varnaisteilingum, stæltur sem
fjöðuj- og studdi vinstri hendi á sárið, sem hann kenndi
mjög t.il í, olnbogi hans snerti jörð og skjótur sem
elding greip hann hnefafyili sína af sandi og kastaði
í augu andvígismanns síns.
Turiddu rak upp hijóð, sjónlaus og örvita, — „það
er úti um mig!“ Hann reyndi að bjarga sjer með
hættulegu hlaupi á bak aptur, en Alfio rjeð á hann og
lagði hnífnum i kvið honum og síðan í hálsinn —
þriðja lagið,
„Þrjú verða þau,“ hvíslaði hann, „vegna hússins
míns, sem þú hefur „prýtt“. Nú getur móðir þín farið
úr hænsagarðinum.“
Turiddu reikaði, fálmaði fyrir sjcr og hnje niður
Blóðið fossaði úr hálsinum og síðasta orðið dó á vörlj
um hans:
,Iamma! — mamma!“—
Ouðm. Guðmundsson
þýddi.