Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 12

10
Fólkifi fer aö þvaðra ura okkur, ef við sjáumst úti
ein saman.“
.Auðvitab,* svaraði Turiddu, »þú ætlar svo sem
að eiga ha«n Alflo, sem á fjóra asna í húsi, svo það
er rjettast að gefa ekki ástæðu til þvættings! Hún
mamma mín, auminginn, neyddist til að selja eina
asnann sinn, þann brúna, og vínekruna sína þarna
niður frá, meðan jeg var í hernum. — Já, þú hefur
auðvitað gleymt gömlu dögunum, þegar við skemmtum
okkur svo vel og töluðum saman úr gluggunum yflr
garðinn, og þú gafst, mjer vasaldútinn — þú manst
#ptir honum; sá hefur nú drukkið söltu tárin mín, þarna,
langar leiðir fjarri, þar sem enginn þekkir þorpið okkar
svo mikið sem að nafni. En það er nú liðið, allt —
alit saman liðið!'1
Lola giftist flutningsmanninum sínum og á sunnu’
dögum stóð hún á danspallinum og sýndi á sjer hend*
urnar með gullhringunum, sem maðurinn hennar hafði
gefið henni.
Turiddu gekk um göturnar með pípuna í munn-
inum og hendumar i vösunum, hann reyndi að kæia
sig kollóttan og gefa stúlkunum auga, en
með sjálfum sjer var hann ergilegur yfir öllu gullinu,
sem maður Loiu átti, og sárgramur henni, sem ljet
eins og hún þekkti hann ekki þegar þau mættust,.
„Bíddu við, — dækjan þín!“ urraði hann.
Gegnt Alfio bjó Cola; haun átti vínekrur og pen'
inga eins og sand, eptir því sem í almæli var, og svo
átti hann ógifta dóttur heima.
Turiddu kom sjer í vinnu hjá Cola, rápaði út og
inn um húsið og gerði að gamni sinu við l.úlkuna.