Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 67

< 5
Huldukindurnar.
(Eptir sögu Jóními Guðmundsdóttur á ísafirði, l'.IOO.)
Þegar jeg var unglingur á Bakka í Brekkudal hjá
foreldrum raínum, var þar gðrnul kona er Buríður
hjet, var hún fóstra mín og sagði mjer margar sögur,
því hiín var fróð um margt. Meðal annars sagði
hún mjer þassa sögu frá æskuárum sínum:
Í’uríður ólst upp hjá foreldrurn sínum og var
heldur olnbogabarn. Hún var látin sitja yfir búsmala
á sumrum. Leiddist henni það mjög og kvartaði um,
en fjekk ekki nema ávítur og hótanir hjá foreldrum
sinum.
í þrjú surnur komu saman við hjá henni á hverj1
um morgni, er hún rak í hjásetuna, nokkrar kindur
og voru saman við fje hennar til kvölds. Hjelt Þur1
iður að kindurnar væru af næsta bæ og rak þær allt
af yfir ána á kvöldin, á sama stað og þær komu sam-
an við á morgnana. Fjórða sumarið byrjar Puríðúr
hjásetuna um fráfærur eins og vant var. En nú
komu kindurnar ekki saman við eins og fyrri sumurin.
Einhvern dag sofnar E’uríður og dreymii- hana þá, að
til hennar kemur ung huldukona og segir henni að
móðir sin hafi átt þessar kindur, en nú sje hún ílutt
búferlum og þvi komi þær ekki saman við fje hennar
framar. Þakkar hún henni kærlega fyrir kindageymsh
una og segir, að hún skuli eiga það, að launum sem
sje saman við fje hennar í kvöld. Kiríður vaknar nú
og rak fjeð heim á stöðul um kvöldið eins og hún var
vön. Er þá ókunnugt lamb, sem enginn kannast við,
í fjenu. Þuríður segir nú sögu sína, en henni er harð.
6