Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 42

40
Don Alvarez losnaði við hest.inn og ætlaði að
vaða tii sama lands aptur. Flóttamennirnir sáu, að
hann skalf sem hrísla.
Antonio miðaði byssunni á hann, en áður en
hann hleypti skotinu af, hnje höfuðsmaðurinn niður í
vatnið, sökk þegar og skaut ekki upp aptur.
„Hann hefh- látið lifið fyrir fífldirfsku sína!“ sagði
Tómas de Sönza.
„Þarna unnu rafmögnuðu óvættirnar þarft. verk!“
sagði gimsteinasmygillinn.
„T’ar ljetti þungri byrði af brjósti mjer,“ sagði
Antonio. „Nú get jeg lit.ið í Ijósari von á framtíðina,
því nú þarf elsku Mercedes mín ekki lengur að óttast
þenna hjartalausa skálk!“
Þegar hermennirnir fyrir handan vatnið sáu af>
drif Alvarez höfuðsmanns, hvarf þeim öll löngun til
þess að halda eltingaleiknum áfram og hjeldu sem
skjótast heimleiðis.
Flóttamennirnir láu um nóttina eptir á grasfleti
við vatnið og hjeldu svo áfram ferð sinni, unz þeir
komu i frumskóginn mikla, sem er í suðvestur at gim*
steinahjeraðinu Tjuco, sem er andspænis Gojez. Um
hjerað þetta, sem er hjer um bil 90 mílur frá Sierra
de Trio, rennur litla áin Abaete.
Þar settust. þeir að.
Enginn skortur var þav á veiði og aldinum.
Sambi útvegaði þeim yfir höfuð allt, sem þeir
þurftu á að halda t.il þess að lifa, hjá Botocuterni —
svo nefndu innfæddu villimennirnir sig sjálfir, sem áttu
þar heima.
Alltr undu þeir sjer allvel nema Antonio. Hann
varð hljóðari og megri dag frá degi.