Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Qupperneq 46

Ur sögunni
„O R M U R
Ragriar Þorsteinsson skipstjóri og
nú bóndi á Höfðabrekku í Mýrdal,
hefur í frístundum sínum fengizt
nokkuð við ritstörf og skáldsagna-
gerð. Hefur hann skrifað nokkrar
stuttar sögur, er hafa birzt í tíma-
ritum, og ein bók, „Víkingablóð“,
hefur komið frá hans hendi, sem
ísafoldarprentsmiðja gaf út.
Hér á cftir fer einn kafli úr bók,
sem Ragnar hefur samið fyrir
nokkru síðan og nefnir „Ormur í
hjarta".
Fjórir dagar voru liðnir frá því
að Asgeir skildi við hinn kínverska
velunnara sinn. Hann hafði vonað
að hann kæmist í skipsrúm eitthvað
til fjarlægra landa, honum var sama
hvert, aðeins eitthvað út í óvissuna.
Hann var nú að fullu búinn að ná
sér eftir hinn trillta bardaga í knæp-
unni, aðeins mátti sjá þar eitt merki,
stórt og mikið ör frá gagnauga og
upp í hársvörð, en það lítti hann
ekki mikið heldur gaf andlitinu
meiri svip. Fyrstu næturnar tvær
hafði hann sofið um borð í skipum
og sníkt sér, þar mat á daginn.
Hvergi var skiprúm að fá, allsstað-
ar fullskipað. Svo var það þriðja
kvöldið að hann hafði búið um sig
í stórri kaðaltrossu um borð í kola-
pramma. Hann var í slæmu skapi,
svangur og þreittur eftir hið sífelda
rölt um skipakvíarnar. Enginn hafði
boðið honum að borða, matsveinn
nokkur sem hann hafði byrjað að
slá gull hamra í von um bita, hafði
gert gis að honum og sagt honum að
hypja sig í land. Islendingseðlið var
of ríkt í honum til að þola slíkt.
Hann hafði sett dreirrauðann og lá
við borð að hann hefði endaskipti
á hinum enska matsveini. Þetta var
fyrsta niðurlægingin sem hann hafði
orðið að þola og ekki sú síðasta, það
hafði verið litið á hann eins og um-
komulausan flækingshund þennan,
dag og hann mátti kingja hverri
skaprauninni á fætur annarri. Þegar
hann var að brjóta samann jakkann
sinn undir höfuð sér, fannst honum
í HJARTA"
hann fynna eitthvað hart í fóðrinu,
hann þuklaði og þreifaði, jú eitthvað
var þarna saumað fast inn í fóðrið.
Hann þreif til vasahnífsins, en lét
hendina síga aftur, hann hafði ekki
ráð á að skemma þessi einu föt sem
hann átti, þetta var sennilega heldur
ekkert merkilegt. Hann lagði sig því
fyrir aftur, en nú var honum ómögu-
legt að sofna, það kom aftur og aftur
hvað gat þetta verið. Hann reis upp
við dogg og þreifaði betur um þetta
jú þetta gat vel verið veski. Hníf-
urinn kom nú aftur fram á sjónar-
sviðið og nú, hikaði hann ekki við
að spretta sundur fóðrinu. I ljós
kom svart gljáandi leðurveski. I opi
sem ætlað var fyrir heimilisfang lá
kort sem á var prentað, Asgeir Þor-
valdsson Islandi. Hann glápti á þetta
nokkra stund, hvernig í fjáranum
stóð á þessu. En þá datt honum í hug
„Meir-Sun hin kínverska, auðvitað
hafði hún séð brottför hans fyrir
og látið þetta þarna, æfðir fingur
hennar höfðu komið því svo vel
fyrir að hann hafði aldrei orðið þess
var fyrr en hann lagði vangann á
það. Hann skygndist nú af forvitni
í öll hólfin, í einu þeirra voru 50
sterlingspund í seðlum og í litlu
hólfi neðst í veskinu fann hann lítið
gullnisti með mynd af „Sun” í. Hið
fagra andlit brosti við honum eins
og það vildi segja: „Hér er ég vertu
glaður og ánægður og mistu ekki
trúna á lífið og tilgang þess.” Hann
horfði í þögulli undrun á hið undra
fríða meyjarandlit, honum vöknaði
um augun. Enginn kona á jarðríki
var þessari lík og einmitt henni gat
hann ekki unnað. Engri hafði hann
sínt slíka lítilsvirðingu, enga hafði
hann smánað eins. Nei hún hefði
verið allt of góð fyrir hann. Allt í
einu hrökk hann við, hann átti þessa
peninga og átti að nota þá, þess-
vegna voru þeir hér. Hann stakk
nistinu í hólfið aftur og lokaði því
og fór síðan í jakkann, því næst
kvaddi hann kolaprammann og lagði
leið sína á gistihús. Daginn eftir
Ragnar Þorsteinsson.
sat hann þar og hugsaði mál sitt
þessir peningar mundu endast hon-
um í rúmann mánuð með sparnaði
og áður en sá tími væri liðinn hlaut
hann að hafa fengið skiprúm. Hann
fór nú að venja komur sínar á krær
þær sem sjómenn koma venjulga
mest á, ef ske kynni að hann yrði
þá einhvers vísari um sín hugðar-
efni. En hann gætti þess ekki, að
þetta hafði auka gjöld í för með sér,
hann gat varla haft tal af nokkrum
manni án þess að það kostaði ekki
tvo og þrjá „bjóra”, og stundum
hálfan og heilan Wisky. Á þessu
knæpurölti kyntist hann manni ein-
um þýzkum sem líkt var ástatt fyrir.
Maður þessi hafði verið á þýzkum
kafbát í stríðinu og oft komist í
hann krappann, kunni margar sögur
af slíku. Meðal annars hafði hann
verið um tíma upp við Islands-
strendur. Hann sagði Ásgeiri sögu
af því er maður nokkur hafði bein-
línis siglt á þá í myrkri og roki þeir
höfðu haft njósnir af skipalest sem
var á leið til höfuðstaðarins og feng-
ið skipun um að sitja fyrir henni.
Um kvöldið í myrkrinu höfðu þeir
komið úr kafi og rétt um leið, hafði
maður einn á bát siglt á þá, hann
kom beint undan veðrinu, gamall og
gráhærður þulur, berhöfðaður með
hárið flaxandi í vindinum. Við dróg-
um hann um borð til okkar og hann
var hjá okkur í tvo mánuði. Það var
sjómaður skal ég segja þér, það var
eins og hann yngdist upp í hvert
skifti sem verst var veður, aldrei
30 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ