Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Qupperneq 59

S.s* „Galtasundi" stolið
Abraham Moe, var einn af þeim
sem stolið var með „Galtasundi”, og
farið með til Englands í stríðinu.
Um þennan skipsstuld hefur verið
skrifuð heil bók, sem heitir:
„Maðurinn sem stal „Galtasundi”.
Moe segir: „Mér var stolið um
leið, ég var kyndari þegar þetta
gerðist.
Ég fékk skammbyssu í bakið, og
mér var sagt að kynda, og kynda vel,
því nú væri ferðinni heitið til Skot-
lands.
Ég man dagsetninguna eins og
það hefði skeð í gær; 17. marz 1942.
Við vorum á leið frá Flekkufirði til
Reykjafjarðar. í Flekkufirði kom
bara einn farþegi um borð, og ætl-
aði til Stavanger, til að gifta sig.
Hann hafði með sér talsverða bú-
slóð. Lítið vissi hann um að hann
myndi hafna í Aberdeen, í staðinn
fyrir hjá kærustunni í Stavanger.
Það voru fáir farþegar á hverju
plássi, en meðal þeirra voru tveir
menn, sem höfðu N. S. merkið í
jakkahorninu. Það kom í ljós seinna,
að þeir voru í hópnum sem tók skip-
ið.
Sjálf yfirtaka skipsins, gekk frið-
samlega fyrir sig. Að vísu var 1.
stýrimaður með einhvern uppsteit,
en hann var sleginn niður, og skip-
stjórinn var lokaður inni, svona til
öryggis. En áhöfnin sem var 24 menn
voru allir með á nótunum.
Þeir sem stálu skipinu, höfðu
sprengt verksmiðju í loft upp í Krist-
jansand, og þeirra einasta von, til að
sleppa lifandi var að komast til Eng-
lands.
Við fengum ógurlegt veður áleið-
inni. Skipið var ekki stórt, aðeins
700 tonn. Það var meira undir, en
ofan á sjónum, en það kláraði sig
vel. Til allrar hamingju höfðum við
nýlega tekið kol, og það bjargaði
okkur. Við áttum aðeins eitt tonn
eftir þegar við náðum landi.
Eftir yfirheyrsluna og tilheyrandi,
og eftir að hafa komið fatnaði mín-
um í peninga, — og eitt þeim aftur,
— en það voru 15 pund, munstraði
ég aftur á „Galtasund” í strandferð-
ir, en nú í Skotlandi og Englandi.
Við þetta var ég í 13 mánuði, —
og mér leiddist ekkert, því eins og
ástandið var heima í Noregi, var
ekkert að láta sig langa í heima.
„En hvernig var það með mann-
inn sem ætlaði til Stavanger til að
gifta sig”?
„Hann fór bara til sjós í staðinn.”
Faðir herdeildarinnar.
Hinn fægi mongólski herforingi Bhuta
Khan sem sigraði Norður-Indlan Afgan-
istan og Persíu á 13. öld, er sagður hafa
átt yfir 1800 konur. Með þessum. konum
sínum eignaðist hann yfir 3200 börn á 30
árum. Meira en helmingur barnanna voru
drengir. Þegar þeir höfðu aldur til tóku
þeir upp hermennskuna og gengu í þjón-
ustu föður síns. Urðu þeir góðir liðsmenn
í hinum sigursælu herjum hans, sem á
tímabili ógnaði öllum þjóðum hems utan
Mongólíu.
Persneskar heimildir frá 14. öld, henma
frá því að hið ótrúlega hafi skeð. Herfor-
inginn Bhuta Khan andaðist á vígvell-
inum, ekki fyrir vopnum óvinarins, heldur
í ástríðufullum faðmlögum einnar hinna
yngstu kvenna sinna, þar sem mannskæð
orusta geisaði í innan við 300 skrefa fjar-
lægð.
Tedrykkja
Frá því er sagt að þegar te var fyrst
flutt til Englands^ um 1660, dreifðu inn-
flytjendurnir þeirri sögu út á meðal fólks-
ins, að teið væri austurlenzkt læknislyf
og þar mjög í tísku. Einkum væri það
mikið notað í kvennbúrunum bæði af
körlum og konum með góðum árangri.
Jafnvel sjötugir og áttræðir karlar sem
neyttu þess stæðu sig með fádæmum vel.
Fjöldi manna festu trúnað á þessu og þús-
undir flýttu sér að ná í þessa nýju vöru.
Hjón sem ekki hafði orðið bama auðið, en
eignuðust börn eftir að tedrykkjan hófst,
þökkuðu þessu austurlenska meðali ham-
ingju sína. Það var ekki fyrr en eftir 1730
að sannleikurinn um þessa svikasögu varð
almennt þekktur.
„Oft veltir lítil þúfa þungu hlassi." Dráttarbátar hafnarborga heimsins eru ekki aliir
miklir að vexti, hinsvegar er þessi skipategund byggð til mikilla átaka, þegar draga þarf
hin stóru hafskip að og frá hafnargörðum. Á myndinni sést einn smár í lausum gangi.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 43