Sjómannadagsblaðið - 01.06.1985, Side 20

Togarinn Tryggvi gamli.
kælivatni, og hann varð að draga af. Hann
flautaði upp og sagði skipstjóranum frá
ástandinu. Þeir yrðu að stanza. í því kom
kyndarinn framan úr kyndistöðinni.
Hann var mjög miður sín, sagðist halda,
að gat væri komið á botn skipsins og
sjórinn fossaði inn. Vilhelm brá allmjög
við, en flýtti sér fram í kyndistöðina.
Hann sá strax, að þar var ekki eins illt í
efni og pilturinn hafði sagt, og sem betur
fór var skipið heilt, þótt allmikill sjór væri
þar.
Reynt að bjarga skipinu
með því að rétta það
Frammi í hásetaklefanum voru flestir
hásetanna sofandi. Þeir vöknuðu við
vondan draum er skipið kastaðist til að
nokkrir þeirra hentust fram úr kojunum.
og um leið féll kolblár sjór niður lúkars-
stigann. Elzti maðurinn á skipinu, Sigurð-
ur Pálsson, var vakandi. Hann flýtti sér að
stiganum, ætlaði upp, sennilega til að loka
efri hurðinni, en um stund var sjóstrokan,
sem fossaði niður, sterkari. Mennimir
flýttu sér í einhverjar spjarir og suntir í
hlífðarföt og fóru upp. Þeir sáu, að skipið
var gjörsamlega á hliðinni og sjór féll inn
á lúgur aftar á þilfarinu. Þeir stóðu og
héldu sér i hlé við hvalbakinn og ráðguð-
ust um, hvað til bragðs skyldi taka.
Veðurgnýrinn var yfirþyrmandi, og
þeir urðu að kalla til að nema hvers ann-
ars mál. Þessum vönu sjómönnum var
Ijóst, að kastazt hafði til í lestinni fyrst
skipið rétti sig ekki. en þeim var einnig
Ijóst. að þeir gátu ekkert gert, nema fá um
það skipun frá yfirmönnum. í rofi grilltu
þeir í mennina í brúnni, en vissu að til-
gangslaust var að kalla. Óveðrið öskraði
og hvein í rá og reiða. og brimhljóðið
yfirgnæfði þágjörsamlega. Hliðarsiglinga-
Ijósin voru slokknuð og Ijósið í aftur-
mastri og Iamparnir brotnir og eyðilagðir.
Þeir stóðu um stund, héldu sér og
horfðu aftur eftir. Guðmundur Ás-
bjömsson bauðst til að fara og hafa tal af
Jóni skipstjóra. En að fara aftur eftir var
ekki heiglum hent. Þótt skipið lægi gjör-
samlega á hliðinni, lét Guðmundur það
ekki aftra sér. Hann var með sjóhatt á
höfði, stakklaus og á sokkaleistunum.
Öðru vísi en léttklæddur þýddi ekki að
leggja í þessa ferð. Hann handfetaði sig
svo hratt sem hann gat eftir stjómborðs-
lunningunni. Þeir fylgdust með honum
félagar hans og mennimir í brúnni. Sem
betur fór skall ekki ólag á skipinu á með-
an. Guðmundur komst upp í brú og kall-
aði til skipstjóra, hvort þeir ættu ekki að
reyna að fara niður um netalúguna, fram
við hvalbak, og reyna að moka til í lest-
unum. Jón bað þá að gera það, en jafn-
framt að gæta lúgunnar meðan mennimir
væru niðri og skálka hana meðan verið
væri að vinna í lestinni. Guðmundur lagði
strax af stað frarn eftir. Enn fór hann með
lunningunni og flýtti sér eins og framast
var unnt, en hann varð að neyta krafta til
að halda sér, svo að rokið feykti honum
ekki í sjóinn. Hann komst til félaga sinna,
sem biðu ekki boðanna, opnuðu lúguna og
fóru niður í lest. Hann sá, að þeir hófu
strax vinnuna við að moka saltinu og
stilla upp borðum. Guðmundur Kristj-
ánsson bátsmaður frá Hólakoti stjórnaði
vinnunni. Guðmundur Ásbjömsson varð
eftir uppi og með honum ungur piltur,
sem hér var í sínum fyrsta fiskitúr á tog-
ara. Mennimir voru rétt komnir niður.
Þeir sem uppi voru, voru búnir að setja
lúguhlerann á og ætluðu að fara að
skálka, þegar sjór reið enn yfir skipið. Það
var mikill sjór og harður. Þeir stóðu á lúg-
unni og héldu sér þar sem handfesti var að
fá, en á lúgunni skyldu þeir standa, hvað
sem það kostaði. enda var hér mikið í
húfi. í ólaginu fór seglið af lúgunni fyrir
borð og sömuleiðis flestir lúgufleygamir,
en sjór komst ekki í lestina. Guðmundi
Ásbjömssyni var mikið í mun að hafa
piltinn með sér, þótt óvanur væri, en
hann var bæði stærri og þyngri en hann
20 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ