Eimreiðin - 01.04.1928, Side 46

142
HLUTVERK KIRKJUNNAR
EIMREIÐlN
á óskeikulleik heilagrar ritningar. Alt eru þetta athyglisverð
málefni og skipa sinn sess í guðfræðinni, en þau skifta allan
almenning litlu í þörfum hins daglega lífs, og umhugsun um
þau örfar menn ekki til nýrrar áreynslu.
Frumkirkjan gerði sig ekki seka í þessum misskilningi-
Eitt af hennar fyrstu verkum var að útnefna líknarbræður og
líknarsystur (djákna og diakonissur). Hún viðurkendi því, að
það væri ekki einungis sálin, sem þurfi næringar með, heldur
og líkaminn engu síður. Hjá Páli postula verðum vér varir við
djúpa umhyggju fyrir lífskjörum manna. Söfnuðirnir spyri3
hann meira að segja ráða, og í bréfum hans finnum vér svör
við mörgum þeim vandamálum lífsins, sem prestar nú á dög'
um myndu leiða hjá sér. En árangurinn varð sá, að mönnum
þótti vænt um kirkjuna sína, ekki að eins af andlegum ástæð'
um heldur einnig af algerlega réttmætum efnalegum ástæðum-
Kirkjan var þeim hin mesta stoð í öllum efnum. Hún lét sér
ekki á sama standa um veraldlega hagsmuni þeirra, eins og þe,r
væru einskis virði, heldur leit hún — að minsta kosti að ÞV1
leyti, sem trúarjátning hennar snerti dagleg störf manna — 3
lífið sem heild, er gripi jafnt yfir andleg áhugamál sem veraldleS-
Kirkjan er hætt að gera þetta. Ástæðan er vafalaust sú,
að ríkið hefur að miklu leyti komið í stað kirkjunnar, og ann-
ast nú slík málefni. Það er samt sem áður ekki þar með
sagt, að kirkjan eigi að missa áhuga sinn á þessum málum-
Ríkið þarfnast allrar þeirrar hjálpar,' sem það getur fengi5’
og framar öllu öðru frá þeirri einu mikilsháttar stofnun, sem
vitanlega er að fást við hugsjónir lífsins. En ef menn beina
athygli sinni eingöngu að öðru lífi, og leyfa djöflinum tálm-
unarlaust að koma ár sinni fyrir borð í þessum heimi, þá u11111
hann ekki láta tækifærið ónotað.
Það sem vér þörfnumst, er að gera Iífið andlegt á öllum
sviðum þess,. og það, sem vér þörfnumst ekki, er að draga
einhverja ímyndaða takmarkalínu milli þess, sem guðdómleS
er, og hins, sem veraldlegt er, eða milli þessa heims og ana
ars heims. Með því að draga þessa línu, og með því a^ a
kveða þessa skiftingu, hefur kirkjan stórkostlega skaðað sma
eigin hagsmuni, og hún hefur mist ást og traust þeirra, sern
einu sinni studdu hana.