Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 56

152
ALDURTILI ARNALDS
eimreidin
því, að heyið er óhirt, hundrað hestar af heyi úti á Ósi. Þaö
hefur vitað á þetta, brjálæðið hérna innan bæjar, eða réttara
sagt: Heyið er úti þess vegna; það er þeim að kenna, aö
heyið er úti hérna á Ósi, þeim að kenna!
Hvernig þá? mælti húsfreyja. Eg skil þig ekki.
Svo að þú skilur ekki það! Þú veizt þó, kona, að þau
háttuðu aldrei og fóru svo aldrei á fætur. Þarna hangdi hún
yfir honum fram á nótt og hló og flissaði. Og hann lafði yfir
henni. Og svo voru þau bæði með hangandi höndum við
verkin. Hér á Ósi hefur heyið komist inn alt að þessu sumri.
Það vita bæði guð og menn. Alt hefur sínar orsakir. Og þu
skiftir þér ekkert af þessu, Asgerður, lézt það alt fara eins
og verkast vildi.
Þú skiftir þér ekki heldur af því, svaraði konan. Því tókst
þú ekki í taumana?
Ég í taumana! Það hefði ekki orðið til annars en setja
alt í bál og brand, okkar á milli feðganna. Þú veizt það, að
við eigum ekki suðu saman. Þú hefur meira vald yfir hon-
um en ég.
Húsfreyja lagaði til skökuna og lagði hana frá sér.
Enginn hefur vald yfir elskendum, mælti hún, ekki þeir
sjálfir einu sinni — nema guð einn; þetía verður að vera a
hans valdi.
Arnaldur fékk hiksta eða því líkt sem andköf.
Kallarðu þau elskendur, þessa hálfvita? Hættu nú kona.
Nei! Hún er að leika sér að honum, ætlar að kveikja i
fjöðrunum hérna, og sitja við þann eld, meðan hann logar-
Og drengurinn hefur glæpst á þessum falska roða, sem hún
hefur núið í kinnarnar á morgnana og kvöldin. Sú held ég
elski sveitamenn, þessi kaupstaðakind. Segðu nú öðrum en mér,
kona; ég er ögn eldri en tvævetur! Svolítið er ég eldri.
Heimahundurinn stökk upp úti og gó ákaflega.
Heyrirðu, húsfreyja, til rakkans? Hann geltir að Hlaðgerði,
okkar gamli, vitri búhundur, geltir að henni. Hann kannast
ekki eða vill ekki kannast við hana svo sem heimilismann-
eskju.
Hundar gelta sífelt að þeim, sem koma aðvífandi, maelti
húsfreyja. Það er þeirra eðli og ávani, að gjamma.