Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 59

CIMREIÐIN
ALDURTILI ARNALDS
155
Því ert þú hér, kona?
Eg — ég var að breiða út sokka og opna vetlinga, sem
bráðum verða bættir, skulum við segja, þegar þeir þorna svo
vel, að nál gangi í þá og nálþráður!
Og aetlarðu svo að fá Hlaðgerði vetlingana til aðgerðar?
Skyldi hún kunna slíkt og þvílíkt.
Ég hef komist yfir að þjóna þér hingað til, karl minn, og
vonast eftir að geta það enn fáein dægur. Ég held, að Hlað-
Serði sé annað betur gefið en að bæta garma.
Og þessi manneskja á að taka við búi hér, sem ekki þolir
að finna lykt.af gæru, ekki kann að bæta skó né sokk, ekki
nennir að fara á fætur, og heldur, að hægt sé í sveit að hafa
stássstofu og alt að tarna. Þvílík ógæfa, sem að okkur steðj-
ar! Hún fer með reiturnar hérna á fáum árum, þetta lítilræði,
Sem við höfum dregið saman á fjörutíu árum. Eg sé það í
hendi minni. Þvílík léttúð!
Húsfreyja leit í gaupnir sér.
Þú þegir, kona.
]á, ég þegi. Fæst orð hafa minsta ábyrgð, og ég vil að
^msta kosti láta það ógert, að strá hrakspám og bölbænum
a Sötuna þeirra. —
Sérðu silkisokkana þarna á snúrunni, Ásgerður?
]á. ég sé þá. Hvað er um það?
Heldurðu að þeim og ullarsokkunum, heimatættu, komi saman ?
Konan brosti hálf-angurvær.
O-já, þag held ég, í dag kemur þeim saman, meðan ekki
Vessir. Dauðum hlutum kemur saman meðan höfuðskepn-
urnar sitja á sér.
Heyrðu, kona, þú ert í rauninni vitrari en ég, þegar þú
næði til að hugsa. Nú ætla ég að segja þér dálítið.
auðum hlutum kemur ekki ætíð saman. Þegar ég gekk í
f^rgun á rekann, fór ég meðfram ánni, sem nú er full af
raPaförum í straumnum, en við löndin liggja skarir. Þessum
auoýflum kemur ekki saman; þau rekast á, og í þeim ískrar
angist. Krapaförin eru komin í æðar mínar, eða eitthvað
Pekt þeim. Kaupakonan hérna á Ósi hefur gert að mér seið,
a9 bráðum fer hún með mig eins og hausttíðin fer með ána,
9ar allar mínar vonir eru helfrosnar.