Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 60

156
ALDURTILI ARNALDS
EIMREIÐIN
Ásgerður tók um hendur bónda síns og mælti:
Þetta spjall er óheppilegt og þér sjálfum verst. Komdu nú
inn með mér að eldinum okkar, arineldinum mínum, sem ég
hef haldið lífinu í í fjörutíu ár. Látum hverjum degi nægja
sína þjáning og felum guði framtíðina.
Hún greip í hendurnar, en Arnaldur sat kyrr. Svo gekk
hún inn í bæinn og hagræddi eldinum, eins og hún var vön.
Arnaldur beið í hlöðunni og hugsaði ráð sitt. Því þá ekki að
ganga inn til konu sinnar og fá sér næringu. Hjá henni var
þó athvarf. Hann reis á fætur og gekk heim að dyrunuæ-
Þegar hann kom gegnt stofuglugganum, heyrði hann dyn •
stofunni, dansandi fóta. Honum brá við. Hjónaefnin voru að
skemta sér. Arnaldur misti stjórnina á sjálfum sér og æddi
inn til konu sinnar.
Þessum bæ verður sökt! mælti hann. Bærinn okkar sekkur,
og alt fer til helvítis, áður en næsta tungl verður fult. Ég 3e*
ekki horft á þetta lengur! Ég fer!
Ásgerður leit á hann og hvesti augun.
Hvað er þetta, maður! Ertu að tapa þér? Hvert ætlarðu?
Ut að sjó, út á reka!
Til hvers; fanstu nokkuð þar?
Ég get ekki verið í þessum bæ, ég fer, ég þarf að svala
mér á einhverju; ég þarf að bjarga spítu úr flæðarmáli.
Þú hefur ekki enn þá borðað morgunmatinn, ekki smakk-
að þurt né vott, mælti húsfreyja.
Gerir ekkert, hef enga lyst. Vertu sæl!
Hann rauk út úr bænum og greip reipi í bæjardyrunum-
Arnaldur skálmaði út á rekann, berhentur og blautur 1
fætur. Hann vissi ekki um það í geðrótinu, fann ekki til
kuldans. Dansdynurinn kvað við í eyrum hans. Og hann taut-
aði í hálfum hljóðum:
Þessi bær sekkur — hann sekkur!
Hann komst út á rekann og hitti drumbinn. Fjarað hafðj
frá rekaldinu, svo að ganga mátti að erðinu. Arnaldur reyndi
að koma reipinu undir bolinn, En sívalningur þessi var svo
límfeldur niðrí fjörusandinn, að ekki var auðfarið undir hann
slyppum höndum. Bóndi varð að grafa með höndunum holu
inn undir þenna hráblauta sæfara, og stó& lengi á því. Loks-