Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 61

eimreiðin
ALDURTILI ARNALDS
157
i^s kom hann reipisendanum undir svolann. Þá lá fyrir að
velta honum upp með því taglinu, sem ofan á honum lá, og
halda í hitt. En kubburinn var svo þungur, að mannsaflið
hrökk ekki til þess. Arnaldur hnykti á og færðist í aukana,
hamaðist og spyrndi við. Og loksins lyftist drymbið og valt
UPP úr fari sínu. Þá var þó þyngsta þrautin unnin. Þannig
mjakaði Arnaldur svolanum, fet fyrir fet upp eftir flæðarmál-
inu og kom honum upp fyrir takmörk háflóðs að lokum. Þá
var bóndi orðinn í einu svitalöðri. — Að því búnu gekk
hann að árósnum og upp með ánni. Fáeinar andir flugu yfir
henni og görguðu. Þær voru að kveðja sumarverið sitt og
baðstöðvarnar, voru á förum suður í veröld.
Nú var landsvalinn búinn að sópa skýjunum úr loftinu, og
irostið var orðið biturt. Hörundið sveitta var opið fyrir að-
sókn kuldans, og sló nú að gamla manninum, sem storminn
hafði á móti sér, innkulsi. Hann greikkaði sporið og horfði
heim. Gráblár reykur þyrlaðist upp úr strompinum, þar sem
Uudir lifði í gömlum, góðum glæðum. Geðofsinn var rénaður,
°2 hann þráði heimkynnið.
En kuldinn var nærgöngull og vígkænn. Arnaldur fann van-
^átt sinn og fór að hlaupa. En vanmáttur hungurs og lúa læsti
s'9 um alla limi. — Þó náði hann heim og komst inn til
k°nu sinnar. Eldiviðarkassi stóð við eldstóna, og varpaði
Arnaldur sér á hann.
Húsfreyja var að þvo nærföt og leit á manninn sinn.
Hún mælti:
Hvað er að sjá þig! Þú ert í framan eins og liðið lík!
Það er hrollur í mér! svaraði hann, ónotahrollur.
Bóndi hallaði sér að eldavélinni.
Mér varð heitt við að bjarga spýtunni og svo kalt á heim-
leiðinni. Hvar er Hjalti?
Hann var í baðstofunni nýlega.
Við hvað! Hvað að starfa?
Við lítið — hann sat undir manneskju, sem var að greiða
hárið á honum.
Og þú stendur við þvottabalann, kona, meðan, — meðan —
9uö komi nú til skjalanna og miskunni okkur báðum.